«شعر۵»

دل من در قدم یار غریبانه شکست

تپش قلب چنان گشت که آئینه شکست

لرزشی بر سر اندام من آن شب افتاد
خُمره لغزید در آن حادثه پیمانه شکست

باغ دلواپس طوفان شده از شدت ابر
اطلسی از غم رُز خم شد و از ساقه شکست

آتشی در دلم افروخت کزان شعله ودود
شمع خندید و پر عاشق پروانه شکست

در ازل بار امانت به من خسته که داد؟
آسمان شاهد آن بود که این شانه شکست

ای خوش آن همت مردانه که فریاد کشان
در زندان ابد کنده و مستانه شکست ... ...

از در درآمدی و من از خود به درشدم

گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست

صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد

دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت

تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

جرم بیگانه نباشد که تو خود صورت خویش

گر در آیینه ببینی برود دل ز برت

جای خنده‌ست سخن گفتن شیرین پیشت

کآب شیرین چو بخندی برود از شکرت

 دل بدین آشفته خواب اندر مبند

پیش کو از تو بتابد زو بتاب

من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم

کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم

بپرس حال من آخر چو بگذری روزی

که چون همی‌ گذرد روزگار مسکینم

ای یار ناسامان من از من چرا رنجیده‌ای

وی درد و ای درمان من از من چرا رنجیده‌ای

ای سرو خوش بالای من ای دلبر رعنای من

لعل لبت حلوای من از من چرا رنجیده‌ای

بنگر ز هجرت چون شدم سرگشته چون گردون شدم

وز ناوکت پرخون شدم از من چرا رنجیده‌ای؟

گر من بمیرم در غمت خونم بتا در گردنت

فردا بگیرم دامنت از من چرا رنجیده‌ای

من سعدی درگاه تو عاشق به روی ماه تو

هستیم نیکوخواه تو از من چرا رنجیده‌ای

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

دلـم اندازه ی یک بغـض، غریبانـه شکست

پشت پرچیـن سکوت تو چـه آماده نشست

بعـد تو شعر مـن آواز غم انگیــزی شـــد

لب از آن شـــعر غزلگونه دگر چلچله بست

پر و بال مـن و آتـش که تو دامـن زدی اش

دستم از دامـن وصل تو چــه کوتاه شدست

دل پس از رفتـن تو بارش سنگــینی داشت

چشــم من خیس نه/ اما غمِ بی پایان هست

گریه شد پشت سرت/ دوست من! اصلِ گناه

حیف از آن بغضِ غریبانه که اینگونه شکست ...

من خود دلم از مهر تو لرزید، وگرنه

تیرم به خطا می رود اما به هدر نه!

دلخون شده ی وصلم و لب های تو سرخ است

سرخ است ولی سرخ تر از خون جگر، نه

با هر که توانسته کنار آمده دنیا

با اهل هنر؟ آری! با اهل نظر؟ نه!

من بی‌ مایه که باشم که خریدار تو باشم

حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

تو مگر سایه لطفی به سر وقت من آری

که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم

که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

هرگز اندیشه نکردم که کمندت به من افتد

که من آن وقع ندارم که گرفتار تو باشم

گر چه دانم که به وصلت نرسم بازنگردم

تا در این راه بمیرم که طلبکار تو باشم

نه در این عالم دنیا که در آن عالم عقبی

همچنان بر سر آنم که وفادار تو باشم

غیرتم هست و اقتدارم نیست؛
که بپوشم زِ چشمِ اغیارت...

سعدی#  

بدخُلقم و بدعهد، زبانبازم و مغرور

پشت سر من حرف زیاد است! مگرنه؟🤔😃

چشم هایم را ببین ، محو تماشای تو شد 

محو این زیباییِ بی حد و همتای تو شد 

این دل بی تاب و ناآرام و هر دم بیقرار 

یک نظر دیدت ولی یک عمر شیدای تو شد

غزلبانو#  

ببخشید خیلی تمرکز نداشتم برای نوشتن ، یه بداهه ی دست و پا شکسته شد