«شعر ٣»

زن کیست شاهکاری دلبند
از شاهکارهای خداوند

در کارگاه صنع بسی بست
این چیره دست چهره دلبند

روزی که نقش زن به در آمد
بر کارگاه خود نظر افکند

دید اندر آن میان نتوان یافت
با زن یکی به جلوه همانند

شد در شگفت کاینهمه خوبی
بر تار و پودش از چه پراکند

وین آفریده را به چه علت
این گونه خوب کرد و خوشایند

این منم سلسله گیسوی پریشان خودَت

اوی او بودم و بعد از همه ایشانِ خودت

روبروی منِ دیوار به دیوارِ سکوت

آخرین پنجره هم باشد از آنِ خودت

پشتِ مهمانیِ یلدای تنت رفتی که

پای من را بکشانی به زمستان خودت

رفتنت شنبه ی پُر حادثه! اما... اما...

بگذر از کوچه‌ی مَن بعدِ خیابان خودت...

❤❤❤

شهـــره کـاریــزی است پر آب حیات

آب کش تا بر دمد از تو نبات…

آب خضــــر از جـــوی نطق اولیــا

می خوریـم ای تشنـه غافل بیـا…

مــا چو آن کره هم آب جو خــوریم

سوی آن وسواس طاعن ننگریم

کـــه بــــوده ست امـــه الهــاویــه

هــا ویـــه آمــــد مـــر او را زاویـــه

مــادر فــرزنــد جـویــــان وی است

اصــل هــا مـــر فـرع ها را در پی است

ننگـــــرم در تـــو، در آن دل بنگــرم

تحفـــه او را آر ای جــــان بــــردرم

با تـــو او چــون است هستم من چنان

زیـــر پــای مــــادران باشــد جنــان

ممنون آجی😙

گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد

ور فکر مجال می‌کنی می‌گذرد

دنیا همه سر به سر خیال است، خیال

هر نوع خیال می‌کنی می‌گذرد…

آیا تو هم با چشمِ باز و خیس از اشک

خواب کسى را روز و شب بیدار دیدى؟

🍁🍁🍁

من به شوق دیدنت هی شعر میگفتم ولی

تو به یاد دیگران شعر مرا میخوانده ای

شما که زیبایید تا مردان

زیبایی را بستایند

و هر مرد که به راهی می‌شتابد

جادویی نوشخندی از شماست

و هر مرد در آزادگی خویش

به زنجیر زرین عشقی‌ست پای بست

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

با اشکتمام کوچه را تر کردم

وقتی که شکست بغض تنهایی من

وابستگی ام را به تو باور کردم

زنی را می شناسم من

که در یک گوشه ی خانه

میان شستن و پختن

درون آشپزخانه

سرود عشق می خواند

نگاهش ساده و تنهاست

صدایش خسته و محزون

امیدش در ته فرداست

زنی با تار تنهایی

لباس تور می بافد

زنی در کنج تاریکی

نماز نور می خواند

زنی خو کرده با زنجیر

زنی مانوس با زندان

تمام سهم او اینست:

نگاه سرد زندانبان!