خانوم جان من باهات همدردی نمیکنم میخوام حقیقتو هر چند تلخ پیش روت ترسیم کنم
اولا بچه هات خیلی کوچیکن (که البته نمیدونم هدفت از به دنیا آوردن دومی چی بوده وقتی شوهرت اعتیاد داشته ) دوما پشت و پناهی نداری کارت خیلی سخته شما محکوم به اینی سه چهار سال تحملش کنی تا بچه هات کمی بزرگ بشن بعد دنبال شغل بری برای خودت در آمد داشته باشی حتی شده با دعوا بعد با مشاور مشورت کنی و اگه تا اون موقع سر شوهرت به سنگ نخورده بود جدا بشی
امیدوارم حرفام اذیتت نکرده باشه با آرزوی شیرین شدن زندگیت خدا رو چه دیدی برای اون که کاری نداره