خیلی وقتا با خودم میگم خوش به حال اونایی که یه زندگی عادی دارن. حتی یه زندگی کارگری ولی روی روال. یه همسر نرمال دارن و بچه هاشون اگه تو نداری هم هستن لا اقل در آرامشن. کسانی که اگه شوهرشون دستش هم خالیه لا اقل سلامت روحی روانی داره. سالها همه ی این چیزای نرمال و عادی برام یه حسرت شده.
تو را خدا اگه اینها رو دارید خدا را شاکر باشید و حسرت پول و خونه و ماشین های آنچنانی رو نخورید.
