من شوهرم اصلا کمکم نکرد ینی اصلا وقتشو نداشت واسه همین من همش میرفتم خونه مامانم تا کمکم کنه و این باعث شد ک خیلی دور شیم از هم منو شوهرم، البته بچهام الان بزرگتر شدن خدا رو شکر اوضاع کمی رو ب بهبوده
عزیزم مدیریتت ضعیف بوده.من از بدو تولد و بیمارستان دست تنها بودم با دوقلو نارس شوهرمم کارش صبح تاشب.کمک صفر. ولی خونه رو ترک نکردم و تلاشمو کردم به روال سابق برگردیم.تقریبا۴ماهگیشون به اون ور به روال سابق برگشتیم
ببين من يه بچه دارم بچمم واقعا دوست دارم و عاشقشم ولي اگر فقط انتخاب خودم بود مطلقا بچه دار نميشدم تو اين جامعه ترجيح ميدادم تمام زندگيمو بدون نگراني يراي هيچ كسي با پولام عشقو خال كنم بعدشم بدون هيج استرسي تو پيري بميرم ولي متاسفانه شوهرم عشق بچه بود من قبل ازدواج يه زندگي عالي داشتم دو سه ماه يه بار مسافرت مي رفتم با شوهرم هفته تي يكي دو بار تو يه رستوران خوب غذا مي خورديم كلي پاساژ گردي و خيابون گردي داشتيم كلي فضاي دو نفره داشتيم كلي وقت براي مطالعه و فيلم ديدن و سينما رفتنو كاراي مورد علاقم هر وقت هر كي از در خونه من امد تو مي گفت اماده شدي بري مهموني!!؟؟ ميگفتم نه جايي نمي رفتم بس كه هميشه مرتب و شيك بودم ولي الان از هيچ كدوم اينا خبري نيست بمب وسط همه خوشيامون تركيد مخصوصا ما كه هيچ كس هيچ مسوليتي در مورد بچمون قبوب نكرد و همه چيش پاي خودمونه و بچمونم يه عالمه شيطونه و نق نقو تشريف داره انقدر همه جاي زندگيمو پر كرده كه رفتم موهامو پسرنه زدم چون ديگه حسو حال رسيدگي بهشو نداشتم يعني شوهرم كه انقدر واسه بچه له له ميزد الان همش ميگه كاش ده سال بعد بچه دار ميشديم نه الان حالا شكر خدا ما دغدغه ماليشو نداشتيم اونا كه اونم دارن ديگه نور علي نوره... خلاصه بهت ميگم همه شعار مدن ميگم شيرينيش بيشتره يا خدا روزي رسونه همه از احساساته بچه داري واقعا صبرو فداكاريه زيادي ميخواد تو حتي شايد بعد مرگتم مجبوري نگران اولادت باشي به هر حال ادم باسد واقع بين باشه
بنطرم خود شما چون احساس مفید بودن و ..نداری فکر میکنی بوجود اومدن انسانهای دیگه ام بی فایده اس
من که زندگیم گرمتر شده و رابطم هم با شوهرم بهتر بنظر من بچه به زندگی معنا میبخشه
