زنان دهه ۶۰

منم متولد ۶۸م یادش بخیر چقد بخاطر ابروهای پر و صورت پر از مو تحسین میشدم و بهم میگفتن دختر سنگین. بزرگترین ضربه روحیمو وقتی خوردم که دیدم دختر خالم دو سال از من کوچیکتر ابروهاش کاملا زنونه اصلاح کرده بود موهاشم بلند کرده بود خاستگاراشم صف کشیده بودن. به شدت دچار ابهام شدن که کی سنگینه . اگه من با این سبیلا سنگینم پس چرا خاستگارا اون صف کشیده  وقتی بزرگتر شدم بیشتر دچار ابهام شدم خاله ها و عمه های که همیشه اسطوره حجاب بودن چادراشون برداشتن مانتویی شدنو ارایشیو تیپ خفن  من موندمو دنیای پر از سوالم هنوز که هنوز نفهمیدم چی درسته چی غلطه. ولی شخصیتمو اصلا عوض نکردم هنوز همون دختر بچم با ابروهای پر و موهای خرمایی طبیعی. هنوز تا این سن مانتو جلوبازو آرایش خفن نکردم . ولی نمیگم خیلی سنگینم. چون دیگه مانتو کوتاه پوشیدن به معنی پایین بردن عزت خانواده نیست الانه مادرا هم مانتو جلوباز میپوشن. دیگه ارایش کردنو بلند خندیدن به معنی سبک بودن نیست چون دیدم که همه همین طورن. 

چرا عزیزم فرق داره. شما اون دوره رو ندیدین که چه بلاهایی سر ما اومد. 

میدونم که همیشه تو جوامع بسته به زنا ظلم میشه ولی تا وقتی که خودمون نقش قربانی رو بازی کنیم وضع همینه. باید بچه هامونو جوری تربیت کنیم که آینده خوبی داشته باشن . با افسوس خوردن گذشته ی ما عوض نمیشه آیندگان رو دریابیم

راستش از اونایی که من دیدم پرسیدم گفت تا چشم باز کردیم جنگ بود بعدم اوارگی و شرایط سخت مدرسه رفتن و... می گفت خودمون درس می خوندیم می رفتیم امتحان می دادیم مدرسه ها باز نبوده

منم دهه شصتیم با این که خانواده ام عالی بودن و هیچ وقت درگیر موی پشت لب و رنگ لباس و اینا نبودم ولی بیکاری بعد از این همه درس خوندن و این حس پوچی که توی سی و دو سالگی میکنم واقعا عذاب اوره واقعا دهه شصت دهه سردرگمی و ازمون و خطا بود ما واقعا نسل سوختیه ام ولی با سوختنمون زندگیامونو گرم نگه داشتیم

سلام ، بنظرم این متن برای همه زنهای ایران مصداق داره و شاید همه زنها در آستانه چهل یا حتی سی سالگی به این مسائل فکر کنن ..... من دلم واسه خودم و همه زنها میسوزه هرچقدر هم که پیشرفت تکنولوژی بیشتر مشه و فکر میکنیم روشنفکر شدیم امااااااا فکر و ذهن آدمها بوی مرد سالاری و تبعیض میده

به نظرم دهه ۶۰یا فقط میخوان نقش قربانی و بازی کنن🤔🤔🤔دهه ۵۰ خیلی اوضاعشون بدتر بوده

الان هم اوضاع خیلی فرد نکرده چون هنوز هم به زن به چشم کالا نگاه میکنن

ای خدا توم حس منو داری  همش حس پوچی دارم که چرا به هیچ جا نرسیدم الانم سردرگمم نمیدونم چکار کنم

متنش ولی زیادی بار منفی داره😕😕😕

 اونی که تو دهه پنجاه به دنیا اومد نوجوونیش میفته تو شصت... پنجاه و شصت زندگی نوجوانها و جوانها کابوس بود. شک نیست که الان هم اوضاع زنها خوب نیست ولی اونموقع فضای جامعه خیلی بسته بود شما الان تصوری ازش ندارین. نمیتونم هم تعریف کنم تو سایت 

اتفاقا دهه پنجاهیها الان بهترین زندگی رو دارن الان کلی بچه دورشونه بچه هاشونو تو ارزونی بدنیا اوردنو بزرگ کردن. تو ارزونی خونه و زمین ماشین خریدن الان کلی سرمایه دارن

میدونم عزیزم اوضاع خیلی بد بوده

ولی اگه قراره اتفاقی صورت بگیره باید این بحث های دهه کنار گذاشته بشه و همه خانوما حقشون و پس بگیرن

چه شبیه زندگیمون و هم سنیم... 

بی کاری بعد از تحصیل سخت بدترین قسمت دهه شصتی بودنه

اره والا کلی تلاش کردم شاگرد اول فوق لیسانس دانشگاه تهران،یه فروشگاه بزرگ زدم که آخر با این تورم و گرونی ورشکست شدم اما خدا رو شکر اللن زندگیم عالیه فقط موندم اگه از اول اینقدر تلاشم نمیکردم فرقی نمیکرد شایدم بهتر بود حتی

دلخوشیمون یه چاک مانتو بود که اونم تو مدرسه با سنجاق قفلی باید میبستیم