مخصوصا واسه آدمایی مثل من که شوهر ندارن و خودشون سرپرست خانوار هستن
دیگه سه شیفت هم بخوام کار کنم حتی نمیتونم شکم بچه رو سیر کنم
چه برسه به الان که حتی شغل هم ندارم
خیلی دلم میسوزه بیشتر از خودم واسه بچم
تو این سه سال هیچی از زندگی نفهمیده با سن کمش خیلی سختی کشیده
دلم میسوزه که مجبوره کنار من تو خونه پر از نم و سوسک و کپک زندگی کنه که هزار جور مریضی میگیره واسه شرایط خونه
الان آدمی مثل چطور دیگه باید امید به زندگی داشته باشه
چطور به آینده بچم امید داشته باشم وقتی حتی گوشت مرغ واسش رویاست 😭