چرا همه بهم میگن تو حیفی
هم محیط کار هم محیط دوستام هم فامیل
و هرجا میرم باعث شده خیلی خواستگار داشته باشم
کاری نمیکنم فقط خوش برخوردم و دلسوز و معمولا خوش رو هستم همین!
حتی مثل امروزیا تیپ هم نمیزنم کاملا معمولی
فقط حد و حدود رعایت میکنم
بعد براشون خیلی عجیبه یه دختر متولد ۸۲ انقد ساده و بی شیله پیله باشه و چپ میرم راست میام میگن تو حیفی
هر خانمی هم باشه تو محیط کار اگه کسی رو داشته باشه خواستگاری میکنه اگه نه میگه کاش یکیو داشتم تو رو می آوردم تو خانواده خودمون
ولی با پسرای همسنم فقط درحد همکار میتونم ارتباط بگیرم و اصلا نمیپسندمشون برا زندگی یعنی تک و توک داخلشان پیدا میشه که واقعا اهل زندگی باشن بیشتر اهل خوش گذرونی ان من وجدانم قبول نمیکنه انگار خودمو مدیون میدونم به همسر آینده ام
همیشه پیش خودم میگم من که تو این مدتی که دانشگاه اومدم و سرکار هستم درسته هنوز سنی ندارم ولی واقعا پسر بدرد بخوری که هم سر سنگین باشه هم آقا رو ندیدم
یا هرکی باشه قبلش انگار با کسی بوده
ممکنه کسی رو ببینم که واقعا مث خودم تمرکزش فقط رو کار و درس و زندگی باشه و پاک زندگی کرده باشه؟ نمیدونم واقعا
