خسته شدم هر روز یه مشکل با خانواده شوهر

بچه ها دیشب یه جوری دچار فروپاشی روانی شدم و فشار روانی فکر کردم دیونه شدم اولش فقط گریه میکردم بعد مغز و چشم و چشم انگار قفل شده بود هر چی حرف میزدم نمیفهمیدم قفلی زده بودم آب بهم دادن و زدن تو صورتم باز تو اون حالت بودم قشنگ یک ساعت نشسته بودم خیره شده بودم به زمین و به شدت حالم بد بود فکر کردم یه لحظه از فشار روانی دیونه شدم شوهرم ترسیده از حالم زنگ زده برادرم اومده میگه هر چی باهات حرف میزدیم حالیت نمیشد و لبخند میزدی و اینا و خودمم یادم نمیاد طفلک نشسته برادرم از ترس اینکه من چیزی بهم بشه گریه میکرد همش هم باعث و بانیش خانواده شوهرم و شوهرم هستن چهار ساله بچه ها من ازدواج کردم اومدم از تهران شهر غربت تو روستا چهار ساله بی احترامی رفتارهای بد و همه چی رو مجبورم بریزم تو خودم و نه شوهر پشتی دارم بره بشینه با خانوادش حرف بزنه پشتم که نبوده هیچ منم مقصر میدونه همش هم میگن مشکل از زن تو هست نمیجوشه و فلان ولی در واقع اونا مشکل دارن و منو نمیخوان هیچ احد و ناسی حرف منو نمیفهمه مثلا یه برادر شوهرم دارم یه زن عقده ای داره و قشنگ مغز شوهرشو شست و شو میده بعد این برادرم شوهرم نزدیک پنجاه هفت هشت سالشه از روز اول از من خوشش نمیومد هر دقیقه یه بهونه خخواهرشوهر و مادرشوهر هم همینن میگه چرا زنت به ما میگه آقا فلانی و نمیگه داداش از اون ور دیشب خاله من خونه مادرشهر من بود که با اینا وصلت کرده شوهر خاله من که پسر برادرشوهرم میشه همه خونه مادرشوهرم بودن اومدیم بریم بیرون چون تو یه حیاطیم شوهرم گفت سلام بده میدونم هر سری کارمه میرم داخل انگار ارث پدرشونو خوردم سلام به زور میدن خلاصه رفتم داخل جاری کوچیکم بلند شد سر سفره زن خوبیه این برادر شوهرم که گفتم مشکل داره با من با زنش نشستن قشنگ پشتشون به من خیلی ببخشید باسنشون رو به من هی سلام دادم دیدم جواب نمیدن خالم و شوهر خالمم اونجا بودن شوهر خالمم کونشو ببخشید به من کرد و اونم مثل پدرش خالمم مثل اونا با من بدرفتاری کرد همین خالم تو اسباب کشی بود گاز نداشتن من براش غذا پختم لباس نداشته بردم خلاصه از خودم مایه گذاشتم همیشه براش ولی هیچ وقت پشتم نبوده خلاصه به شوهرم میگم میگی برو سلام بده این رفتارشونه میگه تقصیر خودته نجوشیدی این شده و من نمیتونم به برادرم چیزی بگم میگه زنت ما اومدیم حیاط فرش آوردیم با زنم بشوریم نه اومده کمک کنه نه سلام بده با اینکه اصلا این حرف منطقی نیست من داخل خودمم کار و زندگی دارم زن خودش با کل فامیل مشکل داره و دختراشم که به من سلام نمیدن خلاصه دیشب یه جوری روانم بهم ریخت تا مرز دیوانگی رفتم حالمو نوشتم براتون به شوهرم گفتم اونا منو دوست ندارن منم نمیام دیگه نه خونشون نه خونه مادرت نه جایی گفت باشه من تنها میرم با مادرم خونه کس و کار تو هم نمیام حالا من پدرو مادرم فوت شدن کسی جز برادرم ندارم اینجا هم که ازدواج کردم این خاله و اقوام مادری هستن که نباشن بهتره و یه عمه دارم تهران سالی یکبار میرم و میام نمیدونم چیکار کنم