اگه بخوام صرفا راجب نتیجه متنش : که وقتی با ی فرد ازدواج میکنی از طرف دلزده میشی یا عشقت بهش کم میشه یا از ی
بین میره : نظر بدم . باید بگم نه.
اگه طرفو همه جوره دوست داشته باشی ، شاید بعد از مدت ها زندگی باهاش بفهمی اون فرد ، فرد توی رویاهات نبوده یا طرف بعد چند سال زندگی برات مثل یک ادم عادی میشه .
ولی رفته رفته عشق جای خودشو تو زندگی مشترک به وابستگی میده
من تازه یک سال از زندگی مشترکم با همسرم میگذره
اوایل میخوابیدم تپش قلب میگرفتم ، کلی ذوق میزدم ، دنبال بهونه میگشتم تا خودمو بندازم بغلش
الان بعد یک سال اون عطشه نیست ولی ی دلبستگی هست.
که وقتی کنارم نیست یا ماموریته من بی قراری میکنم خوابم نمیبره.
این خصلت زندگی مشترکه که دو نفر اینقدر بهم میچسبن که دیگه بدون هم نمیتونن . نه بخاطر عشق بلکه بخاطر وابستگی
نمیدونم چرا یاد پیرای فامیلمون افتادم
توی دو سال گذشته کلی از پیرای فامیلمون فوت کردن ، جالب اینکه چون قدیمی بودن حتی زندگی عاشقانه ای با همسرشون نداشتن ولی با فوت همسرشون نهایت دو سال میگذشت تا خودشونم فوت میکردن.
متنم غلط املایی داشت