بچه ها من به هیچ کس نتونستم بگم، حالم خیلی بده، بعد از ده سال زندگی با یه بچه کوچک و یکی توی شکم.. ما با عشق ازدواج کردیم. من چقدر ایستادم تا اون دکتر شد. چقدر هزینه دادم، چه مالی و چه معنوی.. رابطمون خیلی خوبه. توی این ده سال، به تعداد انگشت دست هم دعوا نداشتیم. توی راه مسافرت دو سه شب پیش چتش رو دیدم.. دنیا روی سرم خراب شدم، به روش آوردم، همه رو انکار کرد. آخه طاقت سکوت من رو هم نداشت وقتی ناراحت بودم چه برسه به اشکم.. چطور کنار بیام؟ نمی تونم و نمی خوام جدا بشم.. انگار بدبختی موروثیه.. مادرم هم جدا شد ولی فقط بخاطر اخلاق بابام که باهاش سازگار نبود، حالا من بدبخت چه کنم..
از بین نمیتونم و نمیخوام، فقط نمیخوام قابل باوره
چون اولی برای هیچکسی منع نیست، تحت هر شرایطی
خدا صبرت بده .حالا چی میگه خودش؟ در چه حد هست ؟
نه بابا، همسرم دکتره، استاد دانشگاهه، دوستاش آدم حسابین
چطور می تونه بگه مال دوستمه، همون لحظه که به بهانه ای گوشی رو برداشتم تمام چت ها رو با لپ تاپ پاک کرد ولی من همه رو دیدم اما بهش نگفتم چی دیدم.. گفت من کی اهل این حرف ها بودم و هستم؟ و یه سری چرت و پرت بعدش. من هم چون با خانوادم توی سفر بودیم نتونستم کشش بدم. میدونی تف سربالاست..
خانوما بیاید یه چیزی بگید من واقعا شرایط خیلی بدی دارم.
می خوام برم پیش تراپیستم ولی تا اون موقع دق می کنم
ان شالله یه شیطنت ساده باشه و به خودش بیاد .
چقد برات ناراحت شدم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
16 ثانیه پیش
16 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
