گلایه

چرا باید حسرت همه چی رو دلم باشه چرا آخه نباید از ته دل بخندم چرا باید من بدنیا میومدم 

من خیلی تو این دنیا عذاب کشیدم خیلی من روزهایی دیدم و حرف هایی شنیدم که حق من نبود خدایا خیلی دعا کردم حتی تو نگاهم هم نکردی 

من حتی حسرت لباس پوشیدن مثل هم سن و سالهام رو دلم موند من حتی با لباس های کهنه خواهرم بزرگ شدم همیشه واسه اون می‌خریدن ولی واسه من نه چون من زشتم من هر سه سال یکبار کفش خریدم از خونه تا مدرسه هر قدم چسب میزدم میرفتم ولی واسه خواهر بزرگم هر دو ماه یکبار گذشت من سال سوم دبیرستان بودم خواهرم ازدواج کرد گفتم دیگه وقتشه منم روز خوش ببینم ولی زهی خیال باطل 

حالا نوبت خواهر کوچیکم بود واسه اون می‌خریدن دانشگاه همه هر روز یک جور لباس میپوشیدن من مانتو کهنه بقیه زمستون رو با مانتو میرفتم دانشگاه واسه خواهرم پالتو گرفتن گفتم واسه منم بگیرین ولی سرم داد زدن  خواهرم اون موقع 11سالش بود برگشت گفت بهم به من چه ترسیدی خونه من تنها 21سالم بود مامان و خواهر بزرگم هم خندیدن هیچ وقت اون صحنه یادم نمیره 

خدا که واسم خدایی نکرد حتی پدر و مادر و خواهر و برادر شانس نیاوردم 

من هیچوقت کسایی که بهم ظلم کردن نمیبخشم کسایی که قلبم شکستن الهی به عذابی که من کشیدم ده برابر دچار شن 

هیچکس اندازه من عذاب نکشیده