پادماده یا ضدماده، آینهی ماده است. همانطور که میدانید هرچیز موجود در اطراف ما از ماده ساخته شده است؛ الکترون، پروتون، نوترون
پادماده از ذراتی تشکیل شده است که جرمشان دقیقا برابر با ذرات ماده است، اما بار الکتریکی و برخی ویژگیهای کوانتومیشان برعکس است.
مثال:
ماده⬅️الکترون⬅️بار منفی
پادماده⬅️پوزیترون⬅️بار مثبت
در صورت برخورد ماده و پادماده، هردو نابود و تبدیل به انرژی خالص میشوند. بهطور تقریبی، برخورد یک گرم ماده با یک گرم مادپاده، انرژیای به اندازهی انفجار هستهای هیروشیما تولید میکند.
گفته میشود در زمان انفجار بیگ بنگ، ماده و پادماده حدودا به یک اندازه تولید شدند، اما به دلایل نامشخص ماده بیشتر از پادماده در جهان ماند؛ هرچند فرضیات مختلفی وجود دارد. (دقیقا به یک اندازه نبودند)
حال دانشمندان چهگونه این ماده را در مقادیر بسیار پایین تولید و نگهداری میکنند؟ در شتاب دهندههای بزرگ مثل CERN با کوباندن پروتونهای پرانرژی به هدفهای فلزی سنگین (مثل ایریدیوم یا طلا) مقدار کمی پادپروتون تولید میشود، البته مقدار پادمادهی تولید شده بسیار ناچیز است، یعنی کمتر از یک نانوگرم(یک میلیاردم گرم) است! (راه های دیگری هم برای تولید وجود دارد، این یکی از شناخته شده ترین راههای ممکن است)
سپس، از چیزی به نام تله پنینگ یا همان تلهی مغناطیسی استفاده میکنند. این تلهها با ترکیبی از میدان مغناطیسی و الکتریکی، پادذرهها رو توی یک فضای خالی (خلا کامل) به دام میاندازند، البته باتوجه به سطح علم فعلی، فعلا توانایی نگهداری پادماده به مدت طولانی ممکن نیست.
حالا چرا این برای دانشمندان مهم و ارزشمند است؟ زیرا دانشمندان با تحقیق ممکن است به این موضوع پی ببرند که چرا ماده بیشتر از پادماده در جهان هستی دوام آورده است.
#مطلب_علمی