(انسان در نهایت ناقص است.فرقی ندارد که پادشاه باشی یا بدکاره،در نهایت نقص در پوست و خون تو جریان دارد.می توان گفت که انسان بیش از سایر موجودات از نقص بهره مند است،چراکه علاوه بر تمام ناتوانایی ها،آگاهی بر آنها هم شامل حال انسان می شود.گویی بیمار متولد می شویم و تا انتهای این حیات درد و رنج های گوناگون را تحمل می کنیم.درد و رنج هایی که همگی از نشانه های محدودیت ما هستند.اما آیا علاجی برای این درد ها وجود دارد؟می توان راهی یافت که بر ناتوانی،این درد ابدی چیره شد؟گمان نمی برم.شاید بتوان دارویی بافت که تسکین دهنده این درد باشد اما از بین برنده نه.چه انسان در بهشت برین زندگی کند،چه در جهنمی سوزان در نهایت این ویروس جاودان در جسمش جریان دارد.تنها راه گریز از این گرداب بی انتها،انسان نبودن است.در اینجا ست که ما از دیگران جدا می شویم،چرا که ما خواهان پاییانیم،آنها خواهان تداوم.ما ترجیح می دهیم درمان شویم.)
ممنون میشم اگر نظرتونو بگید چون منتقدی ندارم که عقایدمو باهاش در میون بذارم.
