من پسرم بیماری خاص داره نمیخوام اسم ببرم
همیشه با خودم میگم چرا اینقدر باید بدشانس باشم
با اینکه این بیماری کاملا تصادفی هست و مادر هیچ نقشی نداره در به وجود آمدنش اما همیشه خودمو سرزنش میکنم آخه بچه دومم بود و وقتی باردار شدم همسرم شدید مخالف نگه داشتنش بود اما من یه جورایی باهاش جنگیدم سر نگه داشتنش
بعد با وجود اینهمه مراقبت خدا بهم یه بچه مشکل دار داد
یعنی تاوان ناشکری همسرم بوده؟
گاهی به خدا میگم دلمو بد شکستی
هیچ بیماری تاوان گناهان نیست این فکر رو بریز دور
منم تجربه مشابهی داشتم اونو حس کردم چون همسرم موقع گفتن جنسیت ناراحت شد و قهر کرد
ولی هر چی باشه امتحان خداست
و امتحان ما این شکلی هست.
چیزی که آروم میکنه اینه فکر کن این دنیا گذرا هست و به زودی همه چیز تموم میشه
بعضی اوقات آدم هایی میبینم با هزار مشکل و بیماری و نقص عضو
با خودم میگم خدایا خون من رنگین از این ها نبوده و نیست ومطمئنا همه در جایگاه امتحان حاضر میشیم یکی زودتر یکی دیرتر
امتحان خیلی خیلی سختی هست
انگار زندگیم تقسیم شد به قبل از به دنیا اومدن بچم و بعد به دنیا اومدنش
میدونم که دنیا زود گذره اما باز دنیا برای ماها خیلی خیلی عجیب و سخته
باردار بود گفتم خدایا یه بچه بده اینقدر خوب وبی دردسر که شوهرم دهنش بسته بشه
دقیقا برعکس شد
انگار توقعم از خدا زیاد بود
یه جورایی امیدم ناامید شد
ناشکری نکن عزیزم
از خدا کمک بخواه انواع ختم را بردار و انجام بده نه فقط به نیت اینکه شفا بگیره به این نیت که صبرتون هم بیشتر بشه و این راه هموار بشه
همش فکر کن خدای بزرگ خواسته الان ببینه عکس العملتون چیه آیا شاکر هستید
تو سلامت و عافیت شکر گذار بودن هنر نیست
در سختی هست که عیار افراد معلوم میشه
به حضرت زینب فکر کنید کلا دیدتون را عوض کنید
