چقدر حس ناکافی بودن بدههههه🫥

هرچقدرم خوشگل باشه اکسشه دیگه اهمیتی نداره

همین که بین ای همه مخلوق خدا اشرف مخلوقاتش باشی کافیه واسه اینکه احساس غرور کنی چرا ناکافی بودن خب

باید توی رابطه خودتو خیلی دوست داشته باشی وگرنه حس ناکافی بودن بهت دست میده

من اکس یکیم و خب پارتنر الانش اصلا قیافه نداره اهمیتی نداره اون دوسش داره و منو فراموش کرده پس قیافه مهم نیست 

من ...

قبلا یه دختر خیلی پرانرژی اجتماعی بودم همزمان دانشجو بودم با 24واحد درسی سرکار میرفتم و پست خوبی داشتم کلاس رانندگی و دفاع شخصی میرفتم و در کنارش عضو کمیته پژوهش تالیف یه کتاب برای ارگان دولتی بودم . خیلی به خودم میرسیدم و مرکز توجه بودم از اونایی که تو دانشگاه تمام اساتید و بچه های رشته های دیگه هم میشناسنش به واسطه فعالیت اجتماعی 

اما الاننننننن......

یه مادر خانه دارم تقریبا هیچ دوستی ندارم تمام مدت توی خونه ام هیچ فعالیت اجتماعی ندارم و برای همه جای تعجب و سواله 

و به واسطه تحصیلات بالا و شغل همسرم همه هی میپرسن و مقایسه میکنن سطح تحصیلاتمون رو و اینکه شاغل نیستم خیلی تو ذوق میزنه 

این روزا همش احساس خلا و پوچی میکنم و شدیدا حس ناکافی بودن دارم چ تو مادری چ تو همسری چ از لحاظ مرتبه اجتماعی

من این جمله رو زندگی کردم این فقط یک جمله نیست یک دنیا تجربه اس اوففففف

ممنون عزیزم چقد قشنگ گفتی . میدونی این روزا به این نتیجه رسیدم این احساس ناکافی بودن بخشی از تربیت و سیستم اموزشی غلط ما بوده . ما خانما خودمون به خودمون رحم نمیکنیم مثلا وقتی یکی از یکی جدا شده و الان باشخص جدیدی هستش فوری کنجکاو میشیم کدوم خوشگلترن یا مگه طرف چی داشته اومده سراغ این . غافل از اینکه همه چیز طاهر نیس و تو روابط احساسات مختلف حرف اولو میزنن . 

یا مثلا درباره خودم همسر من کم حرف هستش و درونگرا تمام همکاران خانمش به هر طریقی شده کنجکاوی و پرس و جو میکنن راجع به من قیافم تحصیلاتم خانوادم و بعد که بلاخره سر درمیارن علنا ابراز میکنن وا خانمش خانه داره ؟ جدی؟ طفلک . پس بگو بخاطر قیافش گرفتتش . یکی نیس بگه باباجان اونی که کمکش کرد به اینجا برسه من بودم اونی که از همچیز گذشت اونکه با شکم حامله با نوزاد تو برف میرفت مصاحبه تا شهرهای 1000کیلومتر اونور تر من بودم .

خلاصه خودمونم مقصریم که یاد نگرفتیم خودمونو دوست بداریمممم

عزیزم چی بالاتر از اینک شما یک مادر هستید اینک شما بتونید یک فرزند خوب و با تربیت تحویل این جامعه ناسالم و مسموم بدید خیلی بهتر از اینه ک فرزندتون خودش با جامعه خو بگیره و مسموم بشه هیچ وقت یادم نمیره ی همکلاسی داشتم پدر مادرش پزشک بودن اما دخترشون وقتی شبا پدر مادرش شیفت بودن خدایا توبه اصلا خونه نمیرفت و پارتی بود حتی چندباری هم خونشونو ترک کرده بود همه حسرت پدر ومادر اون دخترو داشتن اما خود دختره چیشده بود ی فرد ناسالم بود حرفشم این بود درسته اونا آدمای با اسم رسمی هستن اما وقتی احتیاجشون داشتم نبودن من اگ ی روز فرزندی داشته باشم وقتمو صرف فرزندم‌میکنم چون نتیجه اصلی تلاشم اون هست نه کار کردن البته ک سلیقه ها متفاوته اما خودتو کم‌نبین شما مادری و مادری کار هرکسی نیست