واقعا بچه مساویه با خوشبختی

همیشه دلم می‌خواست از زیبایی و لطافت حس مادرانه بنویسم از عشقی که بین مادر و فرزند جریان داره عشقی که با هیچ واژه‌ای توصیف‌شدنی نیست اما هر بار که می‌خواستم بنویسم، ته دلم یه چیزی می‌لرزید یه صدا، یه جرقه که بهم می‌گفت نکنه پشت این کلمات، دل مادری منتظر، زنی خسته از صبر و امید، چشم‌به‌راه ایستاده
شاید زنی باشه که با اشک و دعا، شب‌ها رو به صبح رسونده، با خودش عهد بسته که صبوری کنه، صبح‌ها چای و قهوه‌اشو با لبخند بخوره و روز خوبی رو شروع کنه اما با دیدن تاپیک من دلش بلرزه. اشک تو چشماش جمع شه و با یه آه عمیق بگه کاش منم مادر بودم کاش منم می‌تونستم این حس رو تجربه کنم
فقط دل‌های منتظر می‌دونن چقدر این انتظار سنگینه فقط اونا می‌دونن نگاه‌های پرسش‌گر اطرافیان یعنی چی، حرف‌های بی‌موقع یعنی چی، و از همه بدتر، صدای اون سوالی که مدام تو ذهن تکرار میشه نکنه من لایقش نیستم. هزاران کاش و حسرتی که تو دلشونه، خودشون بهتر از همه می‌فهمن.
از خدا می‌خوام این نوع خوشبختی رو به دل هر کسی که آرزوشو داره برسونه چون تا کسی از دل انتظار نگذشته باشه، عمق اون لحظه شیرین رو نمی‌فهمه.
و مامانای عزیزی که حالا کوچولوی شیطونی دارین و شاید خسته‌این مثل من بیاین یک لحظه چشمامونو ببندیم و خونه‌هامون رو بدون صدای بچه‌ها تصور کنیم دیدین؟ حتی فکر کردن بهش هم سخته.
خدایا شکرت برای این نعمت‌های قشنگ. دعا می‌کنم همیشه دلشون شاد، تنشون سالم، و دنیامون با خنده‌هاشون روشن باشه.