من حس میکنم به هیچ چیز علاقه و ذوق و شوق ندارم، هر کار شروع میکنم نصفه ولش میکنم
حتی ذوق اینکه بچه دارم، ازش عکس بگیرمم ندارم
بعد یهو یاد مجردیم افتادم که چقدر موسیقی دوست داشتم ، چقددر تئاتر و هنر دوست داشتم، چقدر پیگیرشون بودم اما خانوادم میگفتن اینجور کارا برای خرابه هاس
جوری شدم که الان فکر میکنم چرا اصا تئاتر و موسیقی دوست داشتم.
روحمو کشتند جوری که الان هیچی از زندگی نمیخوام
اهمیت نده برس به مهارتات
حداقل تو قوی باش دوباره مثل خود سابقت شو مثل اونا نباش برای بچت یه مامان قوی و خوب شو که بیست سال بعد بچت همینارو نگه
منم یکی مثل تو خیلی حالمو بد کردن
هنوزم باهاشون زندگی میکنم ولی متاسفانه احساس میکنم هزاران سالمه اینقدر مریضی روحی روانی دارم میترسم به هیچوقت ۵ سال دیگه رو هم نبینم
منم این کارا رو کردم ... تو رو خدا نکن
الان میگذره ... چند سال بعد که دیگه نقش خانوادت تو زندگیت کمرنگ میشه تازه میفهمی چه بلایی سر خودت آوردی ... تازه عوارضشو سال ها بعد متوجه میشی.
خانوادت واقعا نمیفهمن و ارزش هم نداره به خودت صدمه بزنی چون خانواده ات هیچوقت گردن نمیگیرن
