بچه خوبی نبودم

الان که به گذشته نگاه میکنم خیلی خانوادمو اذییت میکردم تو بچگی نوجوانی مخصوصا مادرم ، خیلی مظلومه ارومه تو زندگی خیلی سختی کشید منم حرف گوش کن نبودم همیشه نگرانش میکردم حاضر جوابی میکردم حرفشو گوش نمیدادم پرخاشگری میکردم کاری که دوست نداشت انجام میدادم بنده خدا یه بارم موقع عصبانیت بهم فحشم نداد ...همیشه همه چیو ریخت تو خودش ، الان که ازدواج کردم بزرگ شدم میبینم چقد بچه ی ناسازگاری بودم ...اون همیشه نگرانم بود ، بابامم با اینکه عصبی بود ولی خیلی هوامو داشت قدرمامانمو ندوست اونم ...خیلی دلم میخواد بهشون بگم حلالم کنید ....من موندم و عذاب وجدان هی خوابشونو میبینم دلتنگ میشم ...احساس میکنم دختر سمی ای بودم چ کنم دلم اروم بگیره