شعر دوستان🌱🤍بفرمائید داخل..🦋

مرسی از لایکات عشق جان💚💚❤❤

خدانکنه عزیزم❤

آره 🤣🤣

دوس دارم از سکانسای هوتی بیشتر بذارم😂😂

هر وعده که دادند به ما باد هوا بود

هر نکته که گفتند غلط بود وریا بود

گفتند چنینم وچنانیم دریغا

اینها همه لالایی خوابیدن ما بود

از زیر سنگ هم شده پیدایم کن!

دارم کم کم این فیلم را باور می کنم

و این سیاهی لشکر عظیم

عجیب خوب بازی می کنند.

در خیابان ها

کافه ها

کوچه ها

هی جا عوض می کنند و

همین که سر برگردانم

صحنه ی بعدی را آماده کرده اند

از لابلای فصل های نمایش

بیرونم بکش

برفی بر پیراهنم نشانده اند

که آب نمی شود

از کلماتی چون خورشید هم استفاده کردم

نشد!

و این آدم برفیِ درون

که هی اسکلت صدایش می کنند

عمق زمستان است در من.

اصلا

از عمق تاریک صحنه پیدایم کن!

از پروژکتورهای روز و شب

از سکانس های تکراری زمین، خسته ام!

دریا را مچاله می کنم

می گذارم زیر سرم

زل می زنم

به مقوای سیاه چسبیده به آسمان

و با نوار جیرجیرک به خواب می روم

نوار را که برگردانند

خروس می خواند.

از زیر تخت هم شده پیدایم کن!

می ترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند

یا گلوله ای در سرم شلیک

و بعد بگویند:

” خُب،

نقشت این بود”

• گروس عبدالملکیان

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام ؛ اما هنوز غمگینم چیزی در این قفس خالی هست که آزاد نمی‌شود ✨🔗🕊

گروس عبدالملکیان 

دهانت را می‌بویند

مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.

دلت را می‌بویند

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و عشق را

کنارِ تیرکِ راهبند

تازیانه می‌زنند.

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما

آتش را

به سوخت‌بارِ سرود و شعر

فروزان می‌دارند.

به اندیشیدن خطر مکن.

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

آن که بر در می‌کوبد شباهنگام

به کُشتنِ چراغ آمده است.

نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند

بر گذرگاه‌ها مستقر

با کُنده و ساتوری خون‌آلود

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند

و ترانه را بر دهان.

شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کبابِ قناری

بر آتشِ سوسن و یاس

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

ابلیسِ پیروزْمست

سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.

خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

شاملو

دیدی یادم رفت بیام تاپیک شعر بذارم؟؟ 😅😅

فردا میام عزیزم

شرمنده😘😘

منو تو آن دو خطیم آری 

موازیان به ناچاری 

ک  هردو باورشان ز آغاز ب یکدیگر نرسیدن بود 

گل شکفته خداحافظ 

اگر چه لحظه دیدارت شروع 

وسوسه ای در من 

ب نام دیدن و چیدن بود 

اگر چه هیچ گل مرده ای زنده نشد .اما

بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود 

چ سرنوشت غم انگیزی

ک کرم کوچک ابریشم تمام 

عمر قفس میبافت 

ولی ب فکر پریدن بود