هروقت کسی ازم انتقاد کنه اصلا نابود میشم
با خودم میگم اینهمه سعی میکنم باهمه خوب باشم اینهمه سعی میکنم کار خوب انجام بدم اخلاقم خوب باشه بعد طرف هیچکدومو نمیبینه و یه چیز میگرده پیدا میکنه که ازم ایراد بگیره یا منو زیر سوال ببره
مخصوصا اگر اون فرد اقوام شوهر باشه که عادت دادن فقط منفی ها رو میبینن
شما اینطورین یا فقط من اینطورم؟
معلومه از بدخواهی یا حسادتشه ارتباطمو قطع کردم و جوابشو کوبنده میدادم
اتیش میگیرم توی اینجور موارد
تنها نیستی
نه من انتقاد پذیرم
دیگه سر شدم
میسپرم به خدا فقط
آره منم اینجوریم عیب و ایراد نمیگیرم از کسی ولی یهو یکی یه چی بهم میگه با خودم میگم من که به کسی کاری ندارم چرا طرف یهو این حرفو بهم زد
من یک عدد آدمی هستم که با آدمای سمی احاطه شدم تمام فامیل مادریم با من لج ان،جوری با من رفتار میکنن که انگار ارث پدریشونو بالا کشیدم رفتم دانشگاه درس خوندم گفتن ماهم بابای پولدار داشتیم شوهر نمی‌کردیم درس میخوندیم در صورتیکه تمام مدرسه و دانشگاه من دولتی بوده،بزا ازدواجم دل سیر اذیتم کردن ،یه روز و شبایی رو حروم کردم واسه کارا و حرفاشون گریه کردم که الان که سی سالگی تجربه کردم میفهمم احمق بودم ،ببین آدم سالم که نمیاد ب تو توهین کنه بی ادبی کنه دلتو بشکنه،ادم مریض پر از عقده و کمبود این کارو میکنه،من جایی که دیگه دست از گریه زاری برداشتم و اصلا یادم رفت و دیگه ندبدمشون و مشغول زندی خودم شدم چشم باز کردم چند سال بعد دیدم همشون تو زندگی ضربه های بدی خوردن ،یکیشون جدا شد ک واسه من حرف درآورده بود که میخواد جدا بشه،دوتا دیگه در شرف جدایی ،یکیشون ورشکست شد،من اینو نمی‌خواستم حتی گفتم خدایا من اینارو بخشیدم چون ب این آگاهی رسیدم که اون آدم تمام رنج ها و سختی هایی که کشیده میخواد روی کسی که فکر میکنه از خودش بهتره بالا بیاره،پس درگیر نشو عبور کن و بسپار بخدا
