کیا بعد ۸ ۹ سال زندگی بچه ندارن و خوشبختن؟

🥴من ک 1سال عروسی کردم و دکترم گفته بطور طبیعی اصلن باردار نمیشم تاحالام صحبتی درمورد درمان نکردیم

زندگی با بچه اصلا شبیه قبلش نیس. بچه بیاد دیگه من وجود نداره همش میشه بچه. مراقبت سلامتیش آموزش تغذیه‌ش خوابش همه چیزش میشه الویت اول

حریم خصوصی نداری. تفریح بخوای بری اول باید فکر کنی بچه اونجا گرما یا سرما نمیخوره؟ غذا چی بخوره؟ خسته شد کجا استراحت کنه؟ کجا بازی کنه؟ یعنی حتی تفریح و مسافرتت هم باید با شرایط بچه هماهنگ بشه

 ولی در کنار همه سختیاش بسیار لذتبخش و شیرینه

 دیگه خودت فکراتو بکن

قدم اول مادر شدن از خود گذشتن هست

سوال منم هست

من دوتا دارم نمیدونم چی بگم زندگی قبل این دوتا رو انگار یادم نمیاد درسته یه سری دردسرهادارن ولی به نظرم می ارزه واگر یه بار دیگه برگردم به عقب همین زندگی باهمین شرایط انتخاب میکنم بچه خیلییی شیرینه خیلی یاشایدم چون من بچه دوست دارم اینطوری فکر میکنم کلا نظر شخصی خودم گفتم بااحترام به نظرهمگی

والا من که عاشق بچه بودم و برای داشتنش روزشماری میکردم الآن زیر بار سختی و مسئولیتش اندازه زایمان طبیعی هشت قلو تحت فشارم هر روز و هر لحظه. شما که تکلیفت روشنه. بهتره بچه نیاری

من یه دونه دارم الان شوهرم دومی رو میخواد اما من به هیچ عنوان دیگه قصدشو ندارم،عاشق دخترمم اما اگه عقل الانمو داشتم شاید همین یکی رو‌هم نمی آوردم!زندگی واقعا بعد بچه دگرگون میشه،اصلا اصلا دیگه نمیتونی  به دوران قبلت برگردی،یه تغییر برگشت ناپذیره

🤣🤣🤣اره توعمل انجام شده قرارت دادم 

منوشوهرم ۷ ساله ازدواج کردیم الان بچمون یکسالشه قبلش خیلی بیرون میرفتیم یایه وقتایی مسافرت میرفتیم ولی الان ازوقتی بچم دنیااونده هیچا به جزخونه بابام نرفتم چون کلا بچمم بچه حساسیه فوراآلرژی میگیره یامریض میشه دردسرای خیلی زیادی داره قبل بچه فکر میکردم چقدر دنیای آدمای بچه دار سخت وغیر قابل تحمله ولی خب اینم یه مدله دیگه  الان که پسرم دنسااومدن بااینکه اذیتای خیلی زیادی داره همش فکر میکنم قبل اینکه باشه چطوری زندگی میکردم چطور خلا به این بزرگی داشتم ونمیفهمیدم 

زندگی بدون بچه برام معنی نداشت نمیدونم چقد کارم درست بود اما هیچوقت ب دومی فکر نکرده بودم اما خدا صلاح دونست وداد،خیلیم شاکرم دنیام زندگیم وضعیت مالی وهمه چیم شکر خدا بااومدنش روبراه شد صاحب خونه شدیم طلا خریدم شوهرم لوازم خونه روعوض کردبرام شکاکیش برطرف شد وبعد۷سالونیم حس میکنم تو بهترین مراحل زندگیمم

در آینده وقتی پدر و مادر ت نباشن برادر وخواهرت سرگرم بچه های خودشونن وتو در سن ۵۰سالگی حسرت اینکه کاش بچه ای داشتم به دلت میمونه وبا شوهرت موقع پیری تنها وبی کس میشی حتی بعد مرگ هم معلوم نیس کی تعزیه وخیرات می‌کنه بچه نعمت خداست 

بله دارم یه پسر ۲۱ ماهه..وجودش خیلی خوبه شیرینه قشنگه امید دهنده ست اما هرچه بیشتر میگذره همه چی عادی تر میشه شایدم من اینطوریم چون بسیار منطقی ام زیاد درگیر احساساتم نیستم فکر میکنم من بدنیاش آوردم ولی راهش جداس زندگیش جداس و متعلق به من نیست فقط هم مسیر شدیم قبلا آرامشم بیشتر بود الان ترسم بیشتره ترس از آینده ترس از دنیا و آدماش ترس از اینکه زود بمیرم و تنها بمونه ترس از همه چیز..بچه با تمام خوبی هاش و قشنگیاش دنیایی از استرس و نگرانی و ترس با خودش میاره..و اینم بگم آدمها با هم متفاوتن ممکنه یه نفر دیگه اصلا این حرفای من رو درک نکنه..همینو بگم که بچه ینی مسئولیت…