کسی بوده با دو بچه طلاق بگیره؟

منم ۳۳ هستم خانوادم میگن ببر ول کن کنار باباشون اما من نمیتونم

این حرف که ول کنی خییلی بی فکری پشتشه..

ببین خوب فکر کن اصلا احساسی تصمیم نگیر..ببین پیش تو باشه بهتره خوب بزرگ میسه یا پدرش..ببین میتونی بدون پدر بزرگش کنی..و بدون بخوای نخوای هفت سالگی باید بدی بهش..اون موقع وابستگیش بیشتره برای هردو سخت تر..ببین میتونی چشمت رو ب ایندت ببندی؟فقط فکرت بشه بچه 

ب دوستمون هم گفتم گاهی مادری کردن یعنی فداکاری احساست رو بکشی تا بچه خوشبخت باشه..اگر اونجا همه مشتاقش هستن وراحت بزرگ میشه چرا که نه؟؟بزار بره مثل من گاهی ببین ..اولش سخته ولی اونا هم دشمن نیستن هر کاری میکنن بچه وفق پیدا کنه.غیر اینا خدا رو داره بسپارش ب خدا..وخودتم دورادور میبینیش..وچندین ماه بگزره خوشحال میشی از تصمیمت..بقیه رو ول کن بیرون گود نشستن خبر ندارن..حالا همونا اگر بچت رو کلا بیاری میگن عه چرا اوردی؟

مردم هیچ وقت راضی نیستن 

بخودت وعقل واحساس خودت رجوع کن حسابی فکر کن..عاقلانه ومنطقی بدور از حس مادری..

مگه شما کنارم بودی که میگی راحت؟؟؟خواهش میکنم قضاوت نکنید ..🙏🙏

ماها بدون اینکه درک بشیم باید همه رو درک کنیم کسی به احساس تو وقتی شوهرت خیانت کرد یا کتکت زد یا با زور رابطه باهات برقرار کرد توجه نمیکنه

حتا اینجا خانوم ها تو سط خانم ها سرزنش میشن

تو چرا بچه آوردی وقتی با شوهرت مشکل داری؟؟ آیا بچه صرفا تولیدش توسط خانوم بوده چرا یبار ندیدم به یه آقا بگن تو که بازنت مشکل داری و رفتی خیانت کردی چرا بچه آوردی که بدبختی کنی؟

باورکنید مردا هم رو بخاطر این چیزا سرزنش نمی‌کنند

فقط ماهاییم که بخودمون رحم نمی‌کنیم

ماها قربانی آبروی خانواده ایم وقتی مجردیم وقتی شوهرمیکنیم قربانی چیزهای دیگه میشیم

من ولش نکردم..نداد وبیرونم کرد..خدا بهم صبرش رو داد..گاهی در شر خیری هست که من وتو خبر نداریم..من بچه هام حداقل الان تو ارامش هستن..هر روز جنگ ودعوا نمیبینن..من نمیتونم خودم رو بکشم فقط چون کنار بچه هام باشم..هم اونا عصبی بشن هم من..ترجیح دادم دور باشیم هر دو در ارامش وخدا خییلی کمک کرد..نمیخوام یاد اوری کنم چه روزایی رو گزروندم وچه طخت بود ولی گذشت هر چی بود گذشت..

منم فقط بخاطر بچم موندم😔

نمیتونم ولش کنم 

۴سالشه

پول و شغلم ندارم

هههههههههخهخخخخخخخخ وای خدا 

نمیدونم..واقعا فقط باید خودت تصمیم بگیری..ب روحیه خودت بستگی داره..حمایت خانوادت هم مهمه..باید همه جوانب رو در نظر بگیری..منطقی وعقلانی..نباید اخساسات باعث بشه تصمیم اشتباه بگیری ..ببین مصلحت بچه تو چیه

در مورد۷ سالگی

من طلاق گرفتم

مهریمو بخشیدم حضانت تام گرفتم تا ابد حتی شرط اینکه مادر  ازدواج کنه حضانت رو از دست میده رو هم وکیلم‌ لغو کرد با این حضانتی که گرفت 

اما حس میکنم نیازه پسرم توی اون خانواده باشه

هم بار مسئولیتش حس بشه ببینند چقدر خرج و زحمت داره

هم الان که شیرین و خواستنیه جاشو وا کنه تا بعدا هم حمایت بشه

به قول وکیلم نشه ۲۰ سالشه بره بگه بابا بیا خواستگاری برام باباش بگه نمیشناسمت

بچه های شما بخاطر دوری ماه های اول بی قراری نمیکردن؟

تو رو خدا اینو نگین 

منم مجبور شدم ۶ ماه بچمو رها کنم و پیش بقیه ادای آدمای قوی رو دربیارم ولی هرشب در فراق بچم اشک میریختم و قلبم میسوخت 

من عمیقا برای اینچنین مادرایی ناراحت میشم 

رااااااحححححححتتتتتت نیس بخدا 

انشالله روزهای خوب برات تو راه هست 

بله هیچ کس نمیدونم قراره چه اتفاقی بیفته امیدوارم حال دلت خوب باشه

همین که این تصمیم گرفتی از بچه بگذری خیلی دل میخواد گلم آفرین 

عزیزدلمممممممم

قطعا خدا تو دلت صبر گذاشته

اتفاقا چه خوبه ک یدونه نیستن و باهمن

منم بخاطر پسرم موندم فقططططط

۴سالشه و یه بچس

شوهرم و خانوادش اونجور ک باید باوجدان نیستن نمیتونم بسپارم بهشون

نمیدونم خبر ندارم..من کنارشون نبودم ..اما وقتی بار اول ملاقات دیدم خییلی اروم بودن وانگار پذیرفته بودن..واقعا باور کردنی نبود..

مرسی گلم..حتما همینطوره..خدا خیلی مهربانه وهوامون رو داره..