یه بچه کافیه؟

قبلا همینکارو میکردم  

ولی یه روانشناسی گفت به گریش توجه نکن ولی به خواستش توجه کن دیگ موندم چیکار کنم 

نگا یه پکیج رفتاری میخواد تا یواش یواش دخترت برگرده رو روال

اولا خودت گریه کردن جیغ زدن خودزنی و کلا حرکات هیستریکی رو مطلقا ترک کن بچها از ما یاد میگیرن تو عصبانیت چکار کنن

دوما از نطر محبت کاملا تامینش کن باهش بازی کن وقت ویژه بذار بغلش کن نازش کن ارتباط لمسی و کلامی زیاد داشته باش

سوما نذار به مرحله گریه برسه ما مادرا میفهمیم الانه که گریه بچه دربیاد حواسشو اون موقع پرت کن ا‌.. یه سوسک سیاه اون بالایه ا... یکی درمیزنه یجوری حواسشو پرت کن

چهارم اولی که رسید به گریه بدون توجه به خواسته تو گریش حواسش رو پرت کن مثلا من همیشه یه خاطره که مثلا براش جالب بوده و جدید هم اتفاق افتاده در این مواقع برای بچم تعریف میکنم مثلا یادته اون روز رفته بودیم فلان جا بعد بابا نزدیک بخوره زمین بیفته تو آبا و... دیگ خودشم بحرف میگیرم یادش میره داشته گریه میکرده

در مرحله پنج اگ دیدی با همه اینکارا اون هنوز داره حرف خودشو جیغ میزنه و گریه میکنه پاشو برو بگو مامانم هروقت گریهات تموم شد بیا باهم حرف بزنیم و اصلا محلش نده اگر اومد دنبالت بگو ا... گریهات تموم شد؟ صورتشو پاک کن اگ دیدی باز داره گریه میکنه همونطور خونسرد بگو من فکر کردم گریهات تموم شده میخواستیم بریم باهم فلان کار رو بکنیم ولی مثل اینکه هنوز شما میخوای گریه کنی خب عیب نداره برو هروقت گریهات تموم شد بیا

آره کافیه من یه دونه دارم خیلی ام راضی خالمم یه دونه بچه داره راحته

بله شدیدا کافیهههه منم فقط یه بچه 

بزرگه پس.سن تربیت از هجده ماهگی اغاز میشه ابدا بهش نگاه نکنید زمان گریه انگار نامرئی شده و بگید برو تو اتاق گریه هات تموم شد بیا.وقتی ارومه بهش بگید گوش مادر و پدر ها فقط صداهای ابی رو میشنوه.جیغ و گریه رنگش نارنجیه و گوش ما رنگ نارنجی رو نمیشنوه اگه میخوای بفهمی چی میگیم باید حرف بزنی گریه کنی نمیفهمم.کافیه‌چندماه بی اعتنا باشی

منم چهارتا از خواهر و برادرام اون سر دنیان،همسرم که تمام خانواده و فامیلش اون ور دنیان اینجا یه پسرعمه داره ولی دلخوشم به داشتنشون.خودم عقیدم تک فرزندی بود چون میخواستم برگردم به شغل و زندگی سابقم ولی همسرم متقاعدم کرد تک فرزندی خودخواهیه و هزار ا دلایل اشکار و پنهان اوردن.الان دخترم نزدیک یک سالشه به قدری تاثیرات مثبت تو‌زندگیمون گذاشته که حد نداره گرچه سختی های خودشو داره همه چیز دوبرابر شده.شب بیداری نگرانی دلواپسی اونم اگر مثل من مادر حساسی باشی ولی خب این مسائل رو‌نمیشه برای همه یه نسخه پیچید .من شرایط عاطفی ،اعصابی،مالیشو داشتم محیط خونه برای داشتن دوتا بچه مساعده شاید نفر کناری نداشته باشه این شرایط رو

چه کپشن خوبی داری

البته منم گفتم تو‌کامنت قبلیم

اگر وضع مالیت‌خوبه و همسرت با درکه و نمیخای شاغل بشی بیار

من دو‌مورد اولو دارم ولی نمیخام یه مادر تمام باشم میخام بعد سه سالگی دخترم به کارم برسم

بچه دوم یعنی بنویسی من یک مادر هستم

نه لزوما اینطور نیست 

خب ببین قطعا برای هر فردی وارد شدن به یک مرحله ی جدید ناشناخته و پر از ابهامه اما بعد میبینه خیلی هاش در اون حد که فکر میکرد نیست.مادر بودن کلا خودش بخش‌زیادی از تایم روزانه ی هر فردی رو‌میگیره ولی اینطور نیست که وقتی برای بار دوم مادر بشی دیگه خودت فراموش بشی.یه مرحله ی چالشی داری به مدت دوسال که خب با کمک اطرافیان میتونه راحتتر بگذره و بعدش شرایط تقریبا اوکی تر میشه.من شخصا با وجود پسرم که هفت سالشع و دخترم که یازده ماهشه.خودم همچنان نقاشی میکنم گاها قنادی میکنم باشگاه میرم و در حال خرید ساز مورد علاقم و اموزشگاهش هم هستم و سفر هم خیلی رفتیم توی این یازده ماه.انشالله پاییز هم اولین سفر خارج از ایران با دوبچه رو تجربه میکنیم😄

اره اینا رو که گفتی میشه ولی یه کار فول تایم چی؟؟

زندگی کاری به فنا میره

مسافرتتونم خیلیییی خوش بگذره

افرین به شمااا

منم خیلی دوست دارم برم تایلند

ولی میترسم کلی خرج کنم اخرشم نفهمم هیچی

یه سفر سه تایی داخلی رفتیم دخترم خیلی اذیتم کردم

با خانواده ولی اوکیه

نه اصلا کافی نیست 

من چهارمیم تو راهه،چهار تا میخواستم و خدا رو شکر می کنم😊

مشکل من بیشتر باباشه وقتایی ک تنهام صبرم زیاده فقط اونروز اعصابم خورد شد خودمو زدم چون دوبار پشت سرهم گریه کرد یبار بخاطر دختر همسایه یبارم بخاطر ابمیوه 

ولی وای بحال اینک شوهرم خونه باشه یکم ک میخواد گریه کنه اصلا صبر نداره فورا داد و بیداد میکنه اینم گریش شدیدتر میشه

پسر منم خییییلی لوسه واسه هر چیز کوچیکی گریه میکنه