اختلاف نظر درباره نیازهای فرزند

من و همسرم ناخواسته بچه دار شدیم. البته بیشتر از لحاظ مالی آمادگی نداشتیم. هر چند بعد از اومدن دختر گلم خدا خیلی بهمون کمک کرد و خونه دار شدیم. موضوع اینه که الان کلی قسط و بدهی بخاطر خرید خونه داریم و خب پدر و مادر من هم شرایط مالی آنچنانی نداشتند که سیسمونی کامل بدن و دختر من خیلی چیزها رو نداره. همسرم فقط یک کمد براش خرید و چند دست لباس. انقدر لباسها کم بود که من از لباس های بچگی های خودم براش استفاده میکنم! 

من واقعا میفهمم شرایط شوهرمو اما هر بار درمورد نیازهای بچه باهاش حرف میزنم میگه لازم نیست یا زوده یا دیگه دیر شده. حتی در مورد دکتر بردنش هم میخواد ارزون ترین جا و نزدیکترین دکتر باشه. اصلا واسش اهمیتی نداره بهترین رو برای دخترش تهیه کنه و مدام میگه باید عین خودمون بزرگ بشه مگه ما چی داشتیم؟ 

من اهل مطالعه و دانشجوی دکتری هستم. بخاطر بچه کارمو رها کردم و حقوقی ندارم. شنیدن این حرفا برای من سخته. من دوست دارم همسرم عین همه پدرها بهترین رو برای بچش بخواد نه اینکه مدام بگه نه نمیخواد. همیشه میگه خداروشکر کن من سر کار هستم بقیه مردم نون شب ندارن اونوقت تو از من فلان چیزو میخوای؟ واقعا بهم برمیخوره اینا رو می‌شنوم. واقعا بهش میگم ناراحت میشم اما اون در جواب میگه تو اون بیرون نیستی و هیچی درک نمیکنی. تازه گاهی هم میگه تو برو بیرون پول دربیار من بچه داری میکنم. 

نمیدونم چطور با این موضوع کنار بیام؟ پدر من همیشه از خودش و خواسته های خودش زد تا من به آرزوهام برسم. همیشه برای من و بقیه بچه هاش پول داشت و هرگز ما آرزوی داشتن چیزی رو نداشتیم. من نمیتونم با این خصلت همسرم کنار بیام.

ببینید خسیس نیست اصلا و ابدا، اما سر موضوعاتی اینطوری خرج نمیکنه. مثلا دخترم یک بار در اتاقش بازی می‌کرد سرش به سرامیک خورد. بهش گفتم اتاقشو موکت کنیم همش 400 تومن میشه، میگه اشکال نداره بذار سرش بخوره مگه چی میشه؟ 

انقدر کلافم که لطفا بهم نگید نمیشه عوضش کنی و کنار بیا! میخوام بدونم به نظر شما چرا این آدم اینطوره؟ عاشق دخترمونه اما نمیفهمم چرا تلاش نمیکنه بهترین مال بچش باشه... همیشه به کم ترین قانع و میگه توام باش... نمیتونم این شرایط هضم کنم...