خدایا تو را شکر برای تمام سیاه‌هایی که سفید شدند و بی‌قراری‌هایی که قرار یافتند. تو خیلی مهربان‌تر از چیزی بودی که فکرش را می‌کردم و بسیار بزرگ‌تر و تواناتر و پناه‌دهنده‌تر از آنی که توقعش را داشتم. تو بارها این را ثابت کردی، بارها در نهایت ناامیدی صدایت کردم و هربار رساتر از قبل، دستانم را به گرمی فشردی و حضورت را عمیقا کنار خودم احساس کردم.
چقدر غمگین بودم و چقدر برای دلم اشتیاق کنار گذاشته‌بودی و چقدر نیاز داشتم بغلم کنی و در گوشم بگویی: «بسپار به خودم، درستش می‌کنم» و درستش کردی. تو بهتر از هرکسی درستش کردی...
اصلا مگر می‌شود تو را اینهمه دوست نداشت؟