نزدیک یک ماهه ک باهم قهریم، با مشاور صحبت کردم و گفت سریع آشتی کن و بعد دونفری بیاین با هم صحبت کنیم، پیشقدم شدم مثل همیشه این سالها، اما منو پس زد.بارها و بارها پیشقدم شدم اما نتیجه فرقی نکرد، باعث شد به خودش حق بده. مشاوره رو قبول نکرد. جای خوابش ک جداست، توی صورت هم نگاه نمیکنیم. نمیدونم دلش پیش کسی هست یا نه. در اصل قدرت کنکاش هم ندارم.با خودم گفتم دیگه تحمل هیچیی رو ندارم، بزار هر چی هست تموم شه.ما باهم حرف نمیزنیم. از کجا به اینجا رسیدیم؟باید برم اما هنوز مستقل نشدم، باید اول بتونم روی پام وایسم بعد از این عذاب همیشگی آزاد میشم. تنها زندگی کردن سخته، اما تنها چارمه انگار...
یوقتا عجیب قوی میشم، یوقتا مث امشب زودرنج و دل نازک...به خودم حق میدم گریه کنم تا سبک شم...اما حتی نمیتونم با دل سیر گریه کنم از ترس اینکه فردا قیافه م تابلو میشه. هیجا رو ندارم ک اینقد راحت حرف بزنم از دلم، جز اینجا..
ببخشید بچه ها طولانی شد، اما یکم سبک شدم..
