سلام من یه دختر جون هستم که تو زندگیش مشگلات زیادی داشته و داره و باهاشون کار اومدم تا به حال 🤕
از وقتی کرونا شروع شد زندگی من ده برابر بدتر شد شایتی تا مرز افسردگی رفتم و خودمم نمیدونم که ایا افسردگی دارم یا نه چون خانوادم اهمیتی بهم نمیدن و میخوان که سالم بودن من و جلوه بدن ولی در اصل من خودم میدونم که از نظر روحی داغون داغونم کسی رو هم ندارم که باهاش درد و دل کنم یعنی باهاش خیلی راحت باشم و همه چیز رو بهش بگم بعضی وقتا اونقدر با خدا حرف. میزنم و گریه میکنم که چشام قرمز میشه
تو زندگیم دعوا های مادرم و داد و فریاداش مشگلات خانوادگیم فکر کردن به مسائل و مشگلات و افسوس خوردن من باعث شده تو درسم ضعیف بشم و خودمم اینو میدونم ولی چه فایده ای داره کسی حرفمو نمیفهمه نمیخوان بفهمن بیشتر وقتا زیادی همه بهم گیر میدن بعضی وقتا زیادی ایراد الکی ازم میگیرن دیگه از زندگی خسته شدم نمیدونم چیکار کنم من فقط با خدام راحتمو خیلی باهاش درد و دل میکنم ولی چرا باید اینقدر من که جونم و اینده دارم باید رنج و سختی بکشم و افسرده بشم خودم میدونم شدم
ولی تا به حال یبارم پیش مشاور نرفتم ولی علائم رو به یه مشاور گفتم حدسشون این بود که افسرده شدم
نه دوست دلرم برم مهمونی نه عروسی نه پارک هیج جا کم رو شدم .خیلی سری عصبانی میشم و بعصی وقتا دست خودم نیست میخوام همه چیو داغون کنم زیاد فکر میکنم تا حدی که میگم مهم میخواد بترکه دوست دارم همش گریه کنم و...
😔😞
