بخشی از نامه 45 به عثمان ابن حنیف :
شما را از دنیا برحذر می دارم ،زیرا ظاهرش شیرین و با طراوت
است، در لابلای شهوات قرار گرفته و به خاطر نقد بودنش جلب توجه می کند. با آن که مواهب آن ناچیز است دلها را به خود می کشاند، آرزوها را زیور خود ساخته و با فریب، چهره آراسته است. نه شادی آن را تداومی است و نه از فاجعه هایش ایمنی.فریبا و دل آزار، زوال پذیر و بی ثبات، پایان پذیر و هلاکت آور است.پیوسته آدمیان را می خورد و هلاک می سازد. آن گاه که به حد اعلای هماهنگی با آرزوی وابستگان و شیفتگان به خود برسد، فراتر از آنچه خدای متعال درباره آن فرموده، نخواهد بود: [زندگی دنیا] همچون آبی است که از آسمان فرو فرستادیم، پس با گیاه زمین درآمیخت و چیزی نمی گذرد که خشک شود و باد، آن را به هرسو پراکنده کند و خداوند برهمه چیز تواناست ». هیچ کس از دنیا شادمانی ندیده جز آن که بلافاصله با اشک و آه روبرو شده است. هنوز خوشی هایش به کسی روی نیاورده که بی درنگ به رنج پشت کردن آن مبتلا شده است. هنوز باران ملایم خوشی،راحتی دایمی برایش پدید نیاورده که بلاها سیل آسا بر سرش فرو می بارند.هرگاه صبحگاهان به یاری کسی برخیزد شامگاهان چهره ای ناشناس به خودمی گیرد. اگر یک سوی آن به کام، شیرین آید، سوی دیگر تلخ و هلاکت بارباشد. هنوز کسی از نعمتها و خوشیهای آن به خواسته هایش نرسیده که مشکلات و سختیهایش به وی می رسد. شبی را بر پروبال امنیت به سر نبرده که صبح روی شهپرهای لغزنده خوف قرار می گیرد. دنیا نیرنگباز پرفریبی است و هرچه در آن هست جز فریب نیست. خود، فانی و زودگذر است و تمامی آنچه در آن است محکوم به نیستی. در هیچ توشه و اندوخته ای ازاندوخته هایش خیری نیست جز توشه تقوا. کسی که به مقدار کفایت از آن قناعت کند، آرامش بیشتری به دست می آورد و آن کس که بسیار بطلبد،وسایل نابودی خود را فراهم می سازد و آنچه به دست آورده به زودی ازکف می دهد. چه بسیار کسانی که به آن تکیه کردند و ناگهان در متن فاجعه قرارشان داد و چه بسیار افرادی که به آن اطمینان کردند وزمینشان زد و بسا صاحبان شکوه که آنها را به پستی کشانید و متکبرانی که ذلیل و خوارشان ساخت. قدرت آن، دست به دست می شود و عیش و نوش آن تیره و آلوده، گوارایش شور و شیرینی اش تلخ، غذایش زهرآلود وطنابهایش کهنه و پوسیده است. زندگان آن در معرض مرگ و تندرستانش درمعرض بیماری اند. حکومتش از دست رفتنی، قدرتمندانش محکوم به شکست،امکانات انباشته اش در معرض نابودی و پناهنده آن چپاول زده است.
