دو کلمه درد و دل

عزیز جانم امشب دلم میخواهد حرفهای همیشه در سینه مانده ام را اینجا برایت بنویسم تا کمی سینه ام سبک شود از اینهمه حسرت.....با اینکه نیامدی عزیز میخوانمت، عزیز منی حتی اگر هرگز نیایی!.برای آمدنت هر ماه برنامه ی جدیدی میچینم، هرماه که چه عرض کنم، هر هفته و گاهاً هرروز... چیزی که خیلی ذهنم را درگیر میکند این است که بتوانم عکس العمل پدرت را وقتی میفهمد تو در وجودم هستی ثبت و ضبط کنم! .یک روز تصمیم گرفتم صدای قلبت را برایش در پیامهایمان بفرستم... روز دیگر با خودم گفتم شاید بهتر باشد اولین تصویر بدون وضوحت را در آخر آلبوممان بگذارم و ازش بخواهم به یاد قبل نگاهی به آلبوممان بندازیم... یک بار که مطمئن بودم دارمت با خودم گفتم برایت یک کفش آل استار کوچک بخرم و با گل به پدرت کادو بدهم چون تولدش بود! بار دیگر خواستم سند بودنت را در کادو بپیچم و به عنوان کادوی سالگرد ازدواج تقدیمش کنم... اما نشد....وقتی رنگ خون را در لباس زیرم میدیدم به سرم میزد که از پدرت جدا شوم، دلم نمیخواست برای پدرت هم حسرت باشی ولی نمیتوانستم، جایی نبود برای رفتن... دلی نبود برای رفتن....از اولین باری که تصمیم به داشتنت گرفتم خیلی میگذرد... شاید اگر بودی حالا هم مرا صدا میکردی هم پدرت را... راه میرفتی... شیطنت میکردی و حتما مجبور بودیم بخاطرت خانه ای ویلایی اجاره کنیم! اگر بودی کلی همبازی داشتی... همه ی همبازیهایت حالا به دنیا آمدند ولی تو نمیدانم کجای این دنیای بزرگ هستی که مرا فراموش کردی.....اسمت را میدانم، با پدرت انتخابش کردیم، چه پسر باشی چه دختر فرقی ندارد، جانِ مایی ❤ حتی میدانم اتاقت چه شکلی است و چه چیزی را میخواهم از کجا برایت بخرم. میدانم چگونه میخواهم خبر بودنت را به آدم و عالم بدهم، میدانم میخواهم چه کتابهایی را بخوانم تا آماده ی آمدنت باشم و بتوانم خوب از پس تربیتت بر بیایم....امشب کمرم درد میکند و میدانم پریودی در کمین است، دیگر امیدی به آمدنت ندارم، امیدی به معجزه هم ندارم... جانم به قربانت دلم گرفته بود ازت متشکرم که نامه ام را خواندی، اشکهایم را حس کردی و حسّم را فهمیدی. ما خیلی دوستت داریم، حتی اگر تا ابد فقط یک حسرت و یک آرزوی دست نیافتنی بمانی ❤