<<< شعر >>>

من شکستم تا تو را عاشق کنم

 بعد من باران فقط آب است و بس

هر که بعد از من سراغت را گرفت

 زشت یا زیبا فقط خواب است و بس

من که گفتم این بهار افسردنی است

 من که گفتم این پرستو مردنی است

من که گفتم ای دل بی بند و بار

 عشق یعنی رنج ، یعنی انتظار

آه عجب کاری به دستم داد دل

 هم شکست و هم شکستم داد دل

ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی
اسباب جمع داری و کاری نمی‌کنی

چوگان حکم در کف و گویی نمی‌زنی
باز ظفر به دست و شکاری نمی‌کنی

این خون که موج می‌زند اندر جگر تو را
در کار رنگ و بوی نگاری نمی‌کنی

مشکین از آن نشد دم خلقت که چون صبا
بر خاک کوی دوست گذاری نمی‌کنی

ترسم کز این چمن نبری آستین گل
کز گلشنش تحمل خاری نمی‌کنی❤

نه به بانو میگی 

پس منم بهت نمیگم

تو هم شبیه خودم ، در دلت تَرَک داری
وچون شبیه منی ، ارزشِ محک داری!

شنیده ام که درختان کوچه می گویند
که با بهار و خزان ، حس مشترک داری

نیاز نیست که چیزی به صورتت بزنی!
به لطف حضرت حق ، تا ابد بزک داری

به عشق چشم تو آرام و رام می خوابم
دو چشم قهوه ای تلخ و با نمک داری

همیشه گلّه به دنبال توست ، شک دارم!
درون حنجره ی خویش نی لبک داری؟

تمام مسئله حل است ، پس چرا دیگر
به من، به سبزیِ چشمم، به عشق شک داری؟



‌ ‎‌‌‌

ای نمک نشناس...

من مادربزرگتم ها😐😐😐

حتما لباس ابرومندانه بپوش

میخوام مامان بزرگم خوشحالشه

الان بفهمی دیگه جذابیتش میره

دیدی بانو نوهاتو بشناس فقط خودمو خودت😉 🤚❤❤❤

صبح ات بخیر شاعر لبخن های شهر
آیینه های شعر تو در جای جای شهر

با دست های آبی تان سبز می‌شود
گل واژه های زرد غزل در صدای شهر

رنگین کمان هر غزلت وصل می‌کند
دل را به پشت پنجره انتهای شهر

شب ها کسی که از دل تان رد نمی شود
حک می‌شود به دفترتان، ردپای شهر

گاهی برای شعر شما آه می کشد
مردی غریب و گمشده در ماجرای شهر

یک کوله بار بسته و یک انتظار سرد
در ازدحام مردم بی اعتنای شهر

بغضی به روی شیشه و یک کوپه بی کسی
دستی بدون بدرقه آشنای شهر

دیوارهای ساکت شهر و… صدای سوت
صبح ات بخیر شاعر لبخندهای شهر

عقل بیهوده سر طرح معما دارد
بازی عشق مگر شاید و اما دارد...

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده است
چه سر انجام خوشی گردش دنیا دارد...

عشق رازیست که تنها به خدا باید گفت
چه سخن ها که خدا با من تنها دارد❤❤

مرسی مامان جونم فدات🤩😍🤩🤩

چیست باز این زود رفتن یا چنین دیر آمدن

چشمها ی خیس و تر ،دل بی قرارِ سر زدن

این همه اشک و نگاهِ  ناگِران من، به در

 برمن دیوانه رحمی، چون زند یادت  به سر

بعد عهدی آمدی،با یک دل سنگین وسرد

کونگاه مهربان؟، افزوده دردی رویِ درد

با دلم، من وعده ها کردم ،به پایان فراق

باختم چون آمدی، بااین نگاه و این نفاق

آمدی، این آمدن دردش ولی افزونتر است

چون بگویم حال دل،از بار قبل محزونتر است

دیگرم اصرار  نیست خواهی بمان خواهی برو

من که عادت کرده ام،با سردی چشمان تو

سهم من از زندگی با کوله باری ننگ شد

می روی اما بدان ،رویایِ "رویا" مرگ شد

نازبانو

ای جان 😍😍😍

ممنونتم مامان جون😍😍