<<< شعر >>>

💝
کاش می شد که بیایی تو به احوال دلم
با وجود تو کمی خوب شود حال دلم

همه آشوبم وای کاش بدانی که فقط
شده ایی باعث بی تابی وجنجال دلم

بی تو هر شب غم عالم به سرم می ریزد
همه رویای منی و همه آمال دلم

شب دوری تو سخت است خدا می داند
درد عشق و غم هجران شده اموال دلم

بعد از آن قهوه که از چشم ترت نوشیدم
ته فنجان تو یک لحظه فقط فال دلم

من و پروانه ی تنهایی و شمع شب تار
همه آتش زده ای هم پر و هم بال دلم

همه عمرم به قمار دل تو باخته ام
آس قلب تو شده نقطه ی تک خال دلم

خواب دیدم که کسی در شب تنهایی من
دست در دست نسیم آمده دنبال دلم!!

مرسی از شعر قشنگت و تگت 😍😍😍😍😍🌹🌹🌹

تو آن بلای قشنگی که آمدی به سرم

پرم
بخرم
که همان لاله ی خونین جگرم
از این عمر تباه و هدرم
در به درم
آواره ترم

هواي حضور

حتـّي اگر هميشه بگويي : نيا ، بس است
مي آيم و هواي حضورت مرا بس است

رفتي بدون پاسخ و ماندم پر از سؤال :
بي تو؟ چگونه؟ من چه كـُ ...،اصلا ً چرا بس است؟

حالا ، به سرعتي كه تو داري و ميروي
با اين حساب ، مانده‌ام آيا دو پا بس است؟

هرشب گرفته دست دلم دامن خيال
يعني لباس ِ خواب وخيال ِ شما بس است ؟!

با اين تلنگري كه به ديوان(ـه) دل زدم
مشتي كنايه زد : « برو ، اين حرف‌ها بس است

در هجمه‌ي توَهّم ِ خود گير كرده‌اي
پژواك ِ حجم ِ خالي ِ پرادّعا بس است

دست ِ ريا ي سكـّه‌ي اين استخاره‌ ، رو ست
پابستگي چقــــدر به دست ِ دعا ؟ بس است »

...


گفتي كه وعده آن طرف ِ خاك‌هاي سرد ؟
باشد... تمام... آمدم... اين ماجرا بس است

دلم هواي كسي كرده است كه نيست

دلم هواي قفس كرده است كه نيست

دلم هواي ياركرده است

دلم هواي چراغ كرده است كه نيست

دلم هواي كس بي كسي كرده است

دلم هواي بوي بهار كرده است كه نيست

دلم خجالت مي كشد زتو

دلم هواي كسي كرده است كه نيست

سلام آبجی نگار خوبی عزیزم 🤗❤️🌹

سلام عزیزدلم 

تو خوبی فدات شم 😘

اين هواي ناجوانمردانه سرد ...

امشب اين آيينه بي‌تصوير ماند

پايِ زخم آلوده در زنجير ماند

در نگاهِ چشمه‌ها جز سنگ نيست

مثل شب بوها كسي دلتنگ نيست

شب رسيد از دور دستِ ابرها

روحِ شب، سر مي‌كشد از قبرها

خواب در چشمِ تَرم خشکیده است

مثنوی در دفترم خشکیده است

می برد امشب دلم را تا کجا؟!

گردبادِ شعر می بلعد مرا

یک نفر پا رویِ رؤیایم گذاشت

متّه را بر استخوانهایم گذاشت

دَن دَدَن دَن دَن دَدَن دَن دَن دَدَن...

طبل می کوبند در کابوس من

آه! امشب ناگهان پاييز شد

ماه را ديدم كه حلق آويز شد

عشق ، روحش را به ما تسليم كرد

داغ‌ها را بينِ ما تقسيم كرد

پُر شقايق شد غروب از داغِ‌ ما

ريشه در پاييز دارد باغِ‌ ما

اي عطش! درياچه‌ي شورت كجاست؟

اي بيابان! طبعِ ماهورت كجاست؟

ما عطش نوشيده‌ايم از دستِ آب

سايه‌بان‌ها ساختيم از آفتاب

رودها را بويِ طوفان گيج كرد

خواب را كابوسِ انسان گيج كرد

زخم هاي كهنه را هم تازه كرد

اين هواي ناجوانمردانه سرد

عصر وجدانهای گیج و در بدر

عصر انسان و تجارت با ، هنر

كاشكي فريادها پَر مي‌زدند

مُشت مي‌گشتند و بر در مي‌زدند

تا ، كسي از خانه‌اي سر بَركشد

بر گلوي شاعران خنجر كشد

شاعراني را كه از ما نيستند

وارثِ امواجِ دريا نيستند

شاعرِ احساس هاي آني اند

تكيه‌گاهِ سايه‌اي سيماني‌اند

جرعه نوش خط و خال و دلبرند

محوِ برموداي زلف و ساغرند

در فضای شعرشان خالی پُر است

واژه های حشو و پوشالی پُر است

از کبودِ شانه ی تصویرها

دست بردارید ، ای بی پیرها!

دست بردارید ازین لاطائلات

فاعلاتن فاعلاتن فاعلات

شعرِ ما جولانِ آتش مي‌دهد

بويِ تن پوشِ سياوش مي‌دهد

در ضميرِ ما تبِ بيداري است

نهري از خون و مركّب جاري است

بايد از ديوار بالاتر رويم

از طنابِ ‌دار بالاتر رويم

بايد اين آيينه را تكثير كرد

بايد اينجا را پُر از تصوير كرد

وحشت از انبوه خنجر نیست نیست

مرگ پایان کبوتر نیست نیست

زندگي را رنگ و رو داديم ما

عشق، را هم آبرو داديم ما

اي اهورا! نبضِ آتش را بگير

اي كمان! بازويِ آرش را بگير

ممنون گلم خداروشکر خوبم 

خدانکنه خواهری ❤️❤️🌹

گاه‌گاهی که دلم میگیرد
پیش خود میگویم
آنکه جانم را سوخت ،
یاد می‌آرد از این بنده هنوز؟

سخت جانی را بین که نمردم از هجر
مرگ صدبار بِه از بی تو بودن باشد!
گفتم از عشق تو من خواهم مُرد
چون نمردم هستم ،
پیش چشمان تو شرمنده هنوز ...

گر چه از فرط غرور
اشکم از دیده نریخت
بعد تو لیک پس از آن همه سال
کس ندیده به لبم خنده هنوز

گفته بودند که از دل برود یار چو از دیده برفت
سال ها هست که از دیده ی من رفتی، لیک
دلم از مهر تو آکنده هنوز ؛

دفتر عمر مرا
دست ایام ورق ها زده است
زیر بار غم عشق
قامتم خم شد و پشتم بشکست
در خیالم اما
هم چنان روز نخست
تویی آن قامت بالنده هنوز

در قمار غم عشق
دل من بردی و با دست تهی
منم آن عاشق بازنده هنوز

"آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش"
گر که گورم بشکافند عیان می‌بینند
زیر خاکستر جسمم باقی است
آتشی سرکش و سوزنده هنوز ...

به زبان شاعرانه ...


به علوم ماورایی ...


به چه منطقی بگویم؟!


که برای من


"خدایی" ...

مكن از برم جدائي، مرو از كنارم امشب        

كه نمي شكيبد از تو، دل بي قرارم امشب

چه زني  صلاي رفتن؟ چو نماند پاي رفتن        

چه كني هواي رفتن؟ كه نمي گذارم امشب

ترا دل دادم ای دلبر شبت خوش باد من رفتم

تو دانی با دل غمخور شبت خوش باد من رفتم

اگر وصلت بگشت از من روا دارم روا دارم

گرفتم هجرت اندر بر شبت خوش باد من رفتم

تو کجایی سهراب؟
آب را گل کردند چشم ها را بستند و چه با دل کردند***
وای سهراب کجایی آخر؟
زخمها بر دل عاشق کردند خون به چشمان شقایق کردند *
تو کجایی سهراب؟
که همین نزدیکی عشق را دار زدند *
اي سهراب کجایی که ببینی حالا دل خوش مثقالی ست***
دل خوش سیری چند صبر کن سهراب***
گفته بودی قایقی خواهی ساخت *
قایقت جا دارد؟
من هم از همهمه ي اهل زمین دلگیرم

تو بیا یک سری بر این دل بیمار بزن

بوسه ای بر کمر وگونه ی این یار بزن

وصف تو چه شدبر زدن شاهرگت مینازی؟

جز دار زدن این گل ما از سبدش خار بزن

پر پرواز نداری که تک و تنهایی؟

قل قلیان شکن و بس پک سیگار نزن

لب بگشا و بگو غمکده ی دل را چون

حرف دل را تو بیا از بر من جار بزن

#بانو_سایه