سلام.من ۱۱ سال پیش درسم تموم شد.توی دانشگاه یه دوستی داشتم که تقریبا و ظاهرا صمیمی بودیم و توی این ۱۱ سال فقط دو بار دیدمش یه سال بعد از اتمام درسم که برای عقدم دعوتش کردم و یه بار حدود ۶-۷سال پیش که خونمون دعوتش کردم.در حالی که اون هیچ وقت منو هیچ جا دعوت نکرد.توی این مدت چند ماه یه بار تلفنی حرف میزدیم و ۹۰ درصد مواقع من زنگ میزدم.دیگه خسته شدم و گفتم شاید دلش نخواد با من حرف بزنه منم دیگه زنگ نزدمو اونم نزدحدود ۱/۵-۲سال از آخرین باری که من زنگ زدم میگذره.حالا خواهر کوچیکش پیام داده تو واتساپ(من شماره خواهرشم نداشتم)که اگه میشه یه فیلم بفرستین برام تولدشو بهش تبریک بگین میخوام کلیپ براش درست کنم.من نه حالشو دارم لباس بپوشم نه آرایش کنم نه اصلا ذوق دارم تبریک بگم.تو این ۱۱ سال اصلا تبریک نگفتم اونم نگفته از بس این بشر یخ بود.کلا دوس نداشت کسی از کاراش سر در بیاره.خودشون خیلی مومن هستن و عکس پروفایل نمیزارن.من معمولیم ولی خیلی عکس خودمو نمیزارم پروفایل.چی بگم بهش؟
به هیچ عنوان این کارو نکن... مهربونیای الکی واسه آدمای الکی، از ارزش و غررور خودمون کم میکنه...چون خودم زخم خوردم و تجربم تو این مورد زیاده... هرچی بیشتر غرور خودمو خورد کردم، به همون اندازه اعتماد به نفسمو از دست دادم... اصلا قبول نکن.