«شعر٩»

سلام عزیز دلم♥️سپاس بخاطر تلاشت مهربونم🌹

فَالعُمْر يَبدا حينما القاك...

كه زندگانی
از لحظه‌ی ديدارت
آغاز می‌شود...

💙

تو بیایی

همه ساعتها و ثانیه ها،

از همین روز،

همین لحظه،

همین دم عیدند ...

اللهم عجل لولیک الفرج♥️

آره ب جان خودم

از ایموجیای سایت بفرست الان ضربدره یا اسکرین بگیر😐

سلام شعرو بعدا دیدم تگ کردی شرمنده

فرد را ربط جماعت رحمت است

جوهر او را کمال از ملت است

تا توانی با جماعت یار باش

رونق هنگامه ی احرار باش

حرز جان کن گفته ی خیرالبشر

هست شیطان از جماعت دورتر

فرد و قوم آیینه ی یکدیگرند

سلک و گوهر کهکشان و اخترند

فرد می گیرد ز ملت احترام

ملت از افراد می یابد نظام

فرد تا اندر جماعت گم شود

قطره ی وسعت طلب قلزم شود

مایه دار سیرت دیرینه او

رفته و آینده را آیینه او

وصل استقبال و ماضی ذات او

چون ابد لا انتها اوقات او

در دلش ذوق نمو از ملت است

احتساب کار او از ملت است

پیکرش از قوم و هم جانش ز قوم

ظاهرش از قوم و پنهانش ز قوم

در زبان قوم گویا می شود

بر ره اسلاف پویا می شود

پخته تر از گرمی صحبت شود

تا به معنی فرد هم ملت شود

وحدت او مستقیم از کثرت است

کثرت اندر وحدت او وحدت است

لفظ چون از بیت خود بیرون نشست

گوهر مضمون به جیب خود شکست

برگ سبزی کز نهال خویش ریخت

از بهاران تار امیدش گسیخت

هر که آب از زمزم ملت نخورد

شعله های نغمه در عودش فسرد

فرد تنها از مقاصد غافل است

قوتش آشفتگی را مایل است

قوم با ضبط آشنا گرداندش

نرم رو مثل صبا گرداندش

پا به گل مانند شمشادش کند

دست و پا بندد که آزادش کند

چون اسیر حلقه ی آیین شود

آهوی رم خوی او مشکین شود

تو خودی از بیخودی نشناختی

خویش را اندر گمان انداختی

جوهر نوریست اندر خاک تو

یک شعاعش جلوه ی ادراک تو

عیشت از عیشش غم تو از غمش

زنده ای از انقلاب هر دمش

واحدست و بر نمی تابد دویی

من ز تاب او من استم تو تویی

خویش دار و خویش باز و خویش ساز

نازها می پرورد اندر نیاز

آتشی از سوز او گردد بلند

این شرر بر شعله اندازد کمند

فطرتش آزاد و هم زنجیری است

جزو او را قوت کل گیری است

خوگر پیکار پیهم دیدمش

هم خودی هم زندگی نامیدمش

چون ز خلوت خویش را بیرون دهد

پای در هنگامه ی جلوت نهد

نقش گیر اندر دلش “او” می شود

“من” ز هم می ریزد و “تو” می شود

جبر قطع اختیارش می کند

از محبت مایه دارش می کند

ناز تا ناز است کم خیزد نیاز

نازها سازد به هم خیزد نیاز

در جماعت خود شکن گردد خودی

تا ز گلبرگی چمن گردد خودی

“نکته ها چون تیغ پولاد است تیز

گر نمی فهمی ز پیش ما گریز”

مریم از یک نسبت عیسی عزیز

از سه نسبت حضرت زهرا عزیز

نور چشم رحمة للعالمین

آن امام اولین و آخرین

آنکه جان در پیکر گیتی دمید

روزگار تازه آیین آفرید

بانوی آن تاجدار هل اتی

مرتضی مشکل گشا شیر خدا

پادشاه و کلبه ای ایوان او

یک حسام و یک زره سامان او

مادر آن مرکز پرگار عشق

مادر آن کاروان سالار عشق

آن یکی شمع شبستان حرم

حافظ جمعیت خیرالامم

تا نشیند آتش پیکار و کین

پشت پا زد بر سر تاج و نگین

وان دگر مولای ابرار جهان

قوت بازوی احرار جهان

در نوای زندگی سوز از حسین

اهل حق حریت آموز از حسین

سیرت فرزند ها از امهات

جوهر صدق و صفا از امهات

مزرع تسلیم را حاصل بتول

مادران را اسوه ی کامل بتول

بهر محتاجی دلش آنگونه سوخت

با یهودی چادر خود را فروخت

نوری و هم آتشی فرمانبرش

گم رضایش در رضای شوهرش

آن ادب پرورده ی صبر و رضا

آسیا گردان و لب قرآن سرا

گریه های او ز بالین بی نیاز

گوهر افشاندی به دامان نماز

اشک او برچید جبریل از زمین

همچو شبنم ریخت بر عرش برین

رشته ی آیین حق زنجیر پاست

پاس فرمان جناب مصطفی است

ور نه گرد تربتش گردیدمی

سجده ها بر خاک او پاشیدمی

به به...این جمله رو بااجازتون اسکرین گرفتم واسه بیو ی تلگرامم

شب سرشاری بود

رود از پای صنوبرها تا فراترها رفت

دره مهتاب اندود، و چنان روشن کوه که خدا پیدا بود

در بلندی ها، ما

دورها گم، سطح ها شسته و نگاه از همه شب نازک تر

دست هایت، ساقه ی سبز پیامی را می داد به من

و سفالینه‌ ی انس، با نفس هایت آهسته ترک می خورد

و تپش‌هامان می‌ریخت به سنگ

از شرابی دیرین، شن تابستان در رگ ها

و لعاب مهتاب، روی رفتارت

تو شگرف، تو رها، و برازنده ی خاک

فرصت سبز حیات، به هوای خنک کوهستان می پیوست

سایه ها برمی گشت

و هنوز، در سر راه نسیم

پونه‌هایی که تکان می‌خورد

جذبه‌هایی که به هم می‌خورد

بزرگ بود و از اهالی امروز بود

و با تمام افق های باز نسبت داشت

و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید.

صدایش به شکل حزن پریشان واقعیت بود

و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد

و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد

و مهربانی را به سمت ما کوچاند.

به شکل خلوت خود بود

و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را برای آینه تفسیر کرد

و او به شیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود

و او به سبک درخت

میان عافیت نور منتشر می شد

همیشه کودکی باد را صدا می کرد

همیشه رشته ی صحبت را

به چفت آب گره می زد

برای ما یک شب

سجود سبز محبت را

چنان صریح ادا کرد

که ما به عاطفه ی سطح خاک دست کشیدیم

و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم

و بارها دیدیم

که با چه قدر سبد

برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت

ولی نشد

که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

و رفت تا لب هیچ

و پشت حوصله ی نورها دراز کشید

و هیچ فکر نکرد

که ما میان پریشانی تلفظ درها

برای خوردن یک سیب

چقدر تنها ماندیم

راز تو ز بیم خصم پنهان دارم

ور نه غم و محنت تو چندان دارم

گویی که ز دل دوست نداریم همی

آری ز دلت ندارم از جان دارم