«شعر٩»

کوچه کوچه دلم پر از غوغاست

هر طرف خیمه عزا برپاست

ماه خون و خروش و ماتم شد

ماه خون خدا محرم شد

دوست دارم تا تـو در خود محو و حیرانم کنی

قطره ام واصل بـه دریایِ خروشانم کنی

دوست دارم ذره باشم تا کـه در امواج نور

در بغل گیری و خورشید فروزانم کنی

دوست دارم پای تا سر قطعه ابری شوم

تا بـه خاک لاله هاي خویش بارانم کنی

دوست دارم تا دم رفتن بگریم در غمت

کز کرامت خنده اي بر چشم گریانم کنی

دوست دارم دور عباست بگردانی مرا

یا کـه هم چون طره اکبر پریشانم کنی

دوست دارم تا شود قلبم چو جسمت چاک چاک

درکنار قتلگاهِ خویش، مهمانم کنی

دوست دارم تا کـه با یاد لبِ عطشان خود

سوزی و آبم کنی یک باره طوفانم کنی

دوست دارم خار صحرا و بیابانت شوم

تا بـه رویم پاگذاری سرو بستانم کنی

دوست دارم در منایِ عشق هم چون گوسفند

پیش پای زائران خویش قربانم کنی

دوست دارم میثم کویِ تـو باشم یا حسین

تا فراز دار عشقِ خود، ثنا خوانم کنی

رنگ عالم شد سیاه

درجهان عاطفه پیراهن غم شد سیاه

تکیه تکیه یاحسین

درغمت پیراهن این شهر کم کم شد سیاه

چونکه بالاتر نداشت

درمیان ماه ها ماه محرم شد سیاه

در مِنا امسال آه

علقمه شد روسپید و روی زمزم شد سیاه

جلد مانند لباس

بر اَمالی و لهوف و بر مُقرّم شد سیاه

پوست درسینه زنی

سرخ شد، شد نیلگون و آخرش هم شد سیاه

بین این رنگین کمان

دل سپید و چشم سرخ و رنگ پرچم شد سیاه

برتن مسلم هم آه

رد تیر و تیغ ها قدر مُسلّم شد سیاه

به دلم آرزوی مرقد کربلا دارم

دلخوشم یه ارباب کریم و باوفا دارم

هر کی ام یا هر چی ام آقا فقط تو رو دارم

این ی بار رو راست میگم، من بخدا دوستت دارم

کاش می دونستی آقا که من چقدر دوستت دارم

همه شب به عشق تو سر به بیابون می ذارم

دستت رو بذار رو قلبم تا که آروم بگیرم

اگه تو نیای حسین(ع) من بخدا زود می میرم

اسم تو هرجا بیاد همون جا کربلای ماست

اینم از معجزه ارباب باوفای ماست

سلام عزیز دلم 😍

ما را به یک کلاف به یک نان فروختند

ما را فروختند و چه ارزان فروختند

اندوه و درد ازاین که خداناشناس ها

ما را چقدر مفت به شیطان فروختند

ای یوسف عزیز! تو را مصریان، مرا

بازاریان مومن ایران فروختند

یک عده خویش را پس پشت کتاب ها

یک عده هم کنار خیابان فروختند

بازار مرده است ولی مومنین چه خوب

هم دین فروختند هم ایمان فروختند

بازاریان چرب زبان دغل به ما

بوزینه را به قیمت انسان فروختند

وارونه شد قواعد دنیا مترسکان

جالیز را به مزرعه داران فروختند!

به نام عشق که زیباترین سر آغاز

است

هنوز شیشه ی عطر غزل درش باز است

جهان تمام شد و ماهپاره های زمین

هنوز هم که هنوز است کارشان ناز است

هزار پند به گوشم پدر فشرد و نگفت

که عشق حادثه ای خانمان بر انداز است

پدر نگفت چه رازی است این که تنها عشق

کلید این دل ناکوک ناخوش آواز است

به بام شاه و گدا مثل ابر می بارد

چقدر عشق شریف است و دست و دل باز است

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق

چرا که سنگ صبور است و محرم راز است

ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد

کبوتری که زیادی بلند پرواز است

از تو من تنها نگاهی مختصر می خواستم

من که چشمان تو را از هر نظر می خواستم

گرچه شاید سهم اندوه مرا از دیگران

بیشتر دادی، ولی من بیشتر می خواستم

این اگر آن گونه بود و آن اگر این گونه، نه !

عشق را بی هیچ اما و اگر می خواستم

روزگارم هر چه باشد وام دار چشم توست

من که در هر کاری از چشمت نظر می خواستم

رستن از بند قفس، رنج اسارت را فزود

آه ! آری ! باید اول بال و پر می خواستم

رفت عمری، تا بیایم خویش را گم کرده ام

تا بیابم خویش را عمری دگر می خواستم

باید از ماهی بخواهم راز دریا را ، اگر

پیش از این از ساحل سطحی نگر می خواستم

خواب دیدم پیله می بافم به دور خویشتن

کاش روزی مثل یک پروانه بر می خاستم

در بیان حرف دل، چشم از زبان گویاتر است

عشق را هر قدر پنهان می کنی پیداتر است

این چه رازی بود در عالم که از ابراز آن

سینه ی صحراست سوزان، دیده دریا، تر است؟

از مرامِ کُشتگانِ راهِ حق آموختم

زندگی زیباست اما مرگ از آن زیباتر است

هیچ کس چشمی ندارد دیدن خورشید را

هر کسی که خلق را دلسوزتر، تنهاتر است

وسعت دریادلان با هم به یک اندازه نیست

گاه دریایی ز دریای دگر دریاتر است

تا بترسی از زمین خوردن، نخواهی پر کشید

زود پر وا می کند مرغی که بی پرواتر است

تا از این یک می رهم، درگیر آن یک می شوم

چشم و زلف تو، یکی از دیگری گیراتر است

در بیان عشق و شور و شوق و شیدایی خوش است

شعر در هر شیوه ای، اما غزل شیواتر است

اینجا چقد سوت و کوره🙁

چنان دل بسته ام کردی
که با چشم خودم دیدم

خودم میرفتم اما
سایه ام با من نمی آمد