«شعر٩»

@hadis133  

نفیس و نمیتونم تگ کنم 

بگو بیاد ببینم در چه حاله🤣🤣🤣🤣🤣

وای دیروز شیطونی کردم بعد خودم عذاب وجدان گرفتم

نفیسه غلط کردم عاقا🙈🙈🙈

چند تا چند تا؟  

تهمت نزن من یکی یکی ام 🙈🤕🙊🤪

   خوبه

دردی غریب در دل من پا گرفته است

از من قرار و صبرو مدارا گرفته است

دیگر به سوی باغ بهارم مخوان که اشک

از چشم من مجال تماشا گرفته است

دستان گنگ و تیره ی شب های بی فروغ

رویای روشن سحرم را گرفته است

چیزی شبیه یک شبح ناشناس ، باز

در روشنای آینه ها جا گرفته است

عطر جنون نمی وزد از سمت دشت ها

مجنون مگر که ماتم لیلا گرفته است

بوی سپیده در نفس شب نمی وزد

شب را سکوت ممتد یلدا گرفته است

طرحی زموج بر دل مردابی ام بکش

امشب دلم بهانه ی دریا گرفته است

نسیم روشن بهتی وزید در شب من

شبی که نام تو روییده بود بر لب من

وهفت دریا پاشویه ی تنم کردند

مگر فرو بنشانند لحظه ای تب من

به روشنایی آیینه ها سفر کردم

خیال ، محمل من بود و باد ، مرکب من

رها و روشن و همچون ستاره ها شده بود

دل همیشه شب آلوده و معّذب من

زلال نور، شبی چکه چکه می بارید

به کام خستگی از عطش لبالب من

حضور چلچله ها بود و باغ و پروانه

و شعر خوانی چشمان بی مخاطب من

شب شکوه ، شب شور بود و شیدایی

شبی که نام تو روییده بود بر لب من

اعتصامی اعتصامی 

لطفا خصوصی 

دینگ دینگ دینگ 

باتچکر😶

نه واژه نه جمله نه صوت و نه حرف

نگاهی شگفت و سکوتی شگرف

سراپای حیرت سراسر نگاه

رها در خیالی پر ابهام و ژرف

چنان خواب آرام یک دهکده

به زیر حریر بلورین برف

سکوتی فصیح است و بهتی بلیغ

کلامم نه واژه ست از این پس نه حرف

پشیمانم از لحظه هایی غریب

که با سُکر حیرت نگردید صرف

سلام مریم جان

گمان نمی کنم این دست ها به هم برسند

دو دلشکسته ی در انزوا به هم برسند

ضریح و نذر رها کن بعید می دانم

دو دست دور به زور دعا  به هم برسند

کدام دست رسیده به دست دلخواهش

که دست های پر از زخم ما به هم برسند

شکوه عشق به زیر سوال خواهد رفت

وگرنه می شود آسان دو تا به هم برسند

فلک نجیب نشسته است و موذیانه به فکر

که پیش چشم من این دو چرا به هم برسند؟

نشانی ده بالا به یادمان باشد

مگر دو دور در آن دورها به هم برسند

😍😍😍😍😍😍😍💋سلام عشقم 

بوی تنبور، گرفته است غزل های مرا

بتکان کم کم از این خاک سراپای مرا

شب کامل شدن قرص جنون است  امشب

به سماع آر سکوت همه اعضای مرا

ناز آن ناله ی مستانه و مولاناییت

که نشان کرده پریشانی شب های مرا

چهره ی مبهم عشق اینهمه دورم انداخت

که به جز درد بلد نیست کسی جای مرا

همه ی همسفران سست عناصر بودند

همچنان داد بزن رستم و مولای مرا

تکیه بر شعر زده رنگ غزل می گیرد

بپذیری اگر این چند خط انشای مرا

از همه دور ميشوم
نقطه ي كور ميشوم
زنده به گور ميشوم
باز مقابلم اوست....

😢

از همین خانه که حالا گله برمی خیزد

لحظه  ی آمدنت هلهله برمی خیزد

شوق پیوستنمان ریشه گرفته ست چه باک

اگر اینسان تبر فاصله بر می خیزد

معجزه نیست، فقط زورق تو دیده شده ست

رو به دریا اگر این اسکله برمی خیزد

بی گمان بوی حضور تو به ذهنم خورده ست

کز درخت غزلم چلچله برمی خیزد

تو خود عشقی و من منتظرت می مانم

هرچه هست از دل این مسئله بر می خیزد

با زبانم چه بگویم که دهان زخمم

بازمانده است و از او هلهله برمی خیزد