«شعر٩»

شعر ها گفتم ولی حرف دلم ناگفتنیست

در نگاه خیس خود دردم نمایان میکنم

مهریماه

من پریشان تر از آنم که تو میپنداری،
شده آیا ته یک شعر، تَرَک برداری؟!

😢

وااااو!👌💜💛💜

زمان گذشت!
شب آمد!
سحر رسید و هنوز...
به چشمِ بسته یِ ما خواب خوش نمی آید...!
احسان-افشاری#  

😔

کاش میفهمیدی 

        ادم از یک جا ب بعد 

             کنار میکشد اهلی خودش میشود 

                 مگر یک ادم چقدر میتواند مهربان باشد ...

                     و تو هی سیلی بزنی 

                          به 

                                احساسش...♥

بیـدار مانده ام کـه تـو را مثنـوی کنـم

آسـوده تر بخواب ، عزیز دلـی هنـوز . . .

💔

پاییز آمد زودتر... از ماه شهریور

خشکیده اند و بی ثمر  انگورهایم

مهریماه

.

هر کسی

به اندازه ی دلتنگی هایش

درگیر شب است...

#ليلا_مقربى

به او گفتم فقط غروب ها تو هوای مرا داشته باش...
غروب های بی تو بوی مرگ می دهد.
غروب شد ...
رفت... نیامد ...
بوی مرگ گرفتم...

ممنونم🥀

دیوار مست و پنجره مست و اتاق مست

این چندمین شب است که خوابم نبرده است

نتوانست فراموش کند مستی را
هر که از دستِ تو یک قطره مِی‌ ناب گرفت
کی به انداختن سنگ پیاپی در آب
ماه را می‌شود از حافظه آب گرفت؟!
فاضل-نظری#  

خیلی خوشگل نبود

یه صورت معمولی داشت، با چشمای معمولی و مهربون.

اما؛

اما قشنگ می خندید...

انقد قشنگ می خندید که آدم احساس می کرد هیچکس تو دنیا مثل اون بلد نیست بخنده!

راستش همه کار کردم که به دستش بیارم...

چند سالی هم بودیم با هم.

دروغ چرا! همه چی هم خوب بود.

دوسم داشت؛ دوسش داشتم.

اما انگار آدم وقتی داره به آرزوهای بزرگش می رسه یادش میره که چقد آرزوهای کوچیک هم داشته!

یادمه یه بار خسته از سر کلاس برمی گشتم خونه که تو راه زنگ زد و گفت بریم بیرون!

عدسی پخته بود... خودش کلاسش رو نرفته بود که درستش کنه و بیاره تا بتونیم با هم بخوریم.

یکم شور شده بود؛

به شوخی غر زدم بهش که چرا انقد شور آخه دختر! گلوم سوخت!

ولی بعد فوری نوک دماغشو گرفتم کشیدم و گفتم: با این حال، باورکن این خوشمزه ترین عدسی بود که تا حالا خورده بودم !

می دونستم بلده خوب غذا درست کنه؛

فقط چون عجله ای بوده این یه دفعه اینطوری شده.

اون موقع ها آرزوم همین چند لحظه نشستنا کنارش بود.

یه مدت که گذشت الکی بهانه گیر شدم؛

هر بار سر یه چیزی ناراحتش می کردم؛

همه کارم کرد واسه موندنما!

اما من دیگه رویاهای جدید تو سرم داشتم؛

و از نظر من اون سد راه تک تکشون بود.

واسه همین یه روز بی دلیل گذاشتم و رفتم.

الآن یک ماهی میشه که برگشتم ایران.

دیروز عصر خیلی اتفاقی توی پارک دیدمش.

برعکس من که هر دفعه یه چیز می گفتم و هر روز یه رنگ عوض می کردم؛اون انگار خیلی عوض نشده بود...

فقط یه ذره پیر شده بود، یه ذره هم آروم تر.

با همون تیپ و قیافه!

نمیدونم چرا با وجودی که ازش فاصله داشتم، ولی انگار بوی عطرشو حس میکردم. نمیدونم شایدم خیالاتی شده بودم…

گاهی وقتا لبخند می زدا اما خنده هاش دیگه اون شکلی نبود...

چشاشم هنوز مثل قبل مهربون بود اما برق اون سالها رو نداشت.

همین طوری زل زده بودم به صورتش؛

یه تیکه از موهای جو گندمیشو دزدکی دیدم از زیر روسریش؛

همون روسری که من براش خریده بودم؛

باورم نمی شد هنوز نگهش داشته

باشه!

داشت یه دختر بچه رو توی تاب هل می داد که مامان صداش می زد.

میدونی من آدمای زیادی رو شناختم تو این مدت...

اما انگار هیشکی مثل اون دوست دارماش بوی موندن نمی داد.

یه لحظه دلم خواست زمان برگرده و بشیم همون دو تا دانشجوی ۲۰ ۲۲ ساله که عصرا بعد کلاس از ذوق و شوق بودن کنار همدیگه همه کوچه ها و خیابونای شهر و قدم می زدن، بدون اینکه حتی یه لحظه خسته بشن

اما...

الان ساعت ۱۰ شبه و اون احتمالا داره کنار خانوادش عدسی خوش نمک می خوره. منم همچنان روی صندلی پارک نشستم و به اون سالها فکر می کنم؛ اما نه مثل اون خانواده ای دارم و نه کسی که حتی توی خونه منتظرم باشه.

می دونی یه چیزایی هست که آدم سال ها بعد می فهمه!

سال ها بعدی که دیگه خیلی دیره.

خیلی دیر…

چرا تو؟

تنها تو؟

چرا تنها تو از میان آدمیان،

هندسه ی حیات مرا در هم می ریزی!

#نزار_قبانی

و ما که گریه نکردیم، گریه؟! نه! کردیم...

به ما چه مرد نباید که... ما که نامردیم!

 اگر که پنجره را سمت عشق می بستند

بدون شعر... و گریه چه کار می کردیم؟!

 زنی به خاک نشست و به چشممان زل زد

و ما که سایه ی خود را به جا نیاوردیم

 و قد کشید درون سکوتمان خورشید

و بر جنازه ی یک عشق، سایه گستردیم

 شما که درد کشیدید، درد را دیدید

به حال ما نرسیدید، ما خود ِ دردیم!

 خلاصه ی همه ی زندگی ما اشک است

بیا دوباره به آغاز شعر برگردیم 

از سید مهدی موسوی

‌

آدمی به مرور آرام می‌گیرد

بزرگ میشود

‏بالغ میشود

و پای اشتباهاتش می‌ایستد

‏گذشته‌اش را قبول می‌کند،

نادیده‌اش نمی‌گیرد

‏می‌فهمد که زندگی یک موهبت است،

یک غنیمت است

‏یک نعمت است

و نباید آن را فدای آدم‌های بی‌مقدار کرد!

‏اصلا از یک جایی به بعد حال آدم خودش خوب می‌شود...