«شعر٩»

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

در میان مردمی با این

مصیبتها صبور ..

صحبت از مرگ محبت

مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است ...♣️🌹

سلام

تنهایی
‎تمام سال هایی ست
‎که به جای تو
‎کسی را دوست نداشته ام

ممنون  

اگه دیدی کسی از تنهایش لذت میبره

بدون راز قشنگی توی دلش داره

و اگه تونستی حریم این تنهایی رو بشکنی

بدون تو از رازش قشنگ تری

نه از تنهایی می‌ ترسم
نه از تنها ماندن
ترسم از
تنها بودن
در کنار دیگری است

تو به تنهایی برام یک جمعیتی

به تنهایی یک شهری

یک کشوری

و من به اندازه چند میلیون نفر

به تو وابسته ام

چنان تنهایی کشیده ام، که دیگر فراموش کار شده ام

اما نمیدانم چرا نَبودِ تو شامل این فراموشی نمیشود !

می دانم
‎در نهایت من و تنهایی
‎باهم خواهیم ماند
‎او سیگارش خاموش خواهد شد و
‎من نیز برای همیشه خواهم خوابید

همه گفتن : عشقت داره بهت خیانت می کنه !

گفتم : می دونم!

گفتن : این یعنی دوستت ندارهاااا

گفتم  می دونم

گفتن : احمق یه روز میذاره میره تنها میشی !

گفتم : می دونم !

گفتند: پس چرا ولش نمی کنی ..؟!

گفتم : این تنها چیزیه که نمی دونم

تکه یخی که عاشق ابر عذاب می‌شود

سر قرار عاشقی همیشه آب می‌شود

به چشم فرش زیر پا، سقف که مبتلا شود

روز وصالشان کسی خانه خراب می‌شود

کنار قله‌های غم نخوان برای سنگ‌ها

کوه که بغض می‌کند سنگ مذاب می‌شود

باغ پر از گلی که شب به آسمان نظر کند

صبح به دیگ می‌رود، غنچه گلاب می‌شود

چه کرده‌ای تو با دلم که از تو پیش دیگران

گلایه هم که می‌کنم شعر حساب می‌شود

کاظم بهمنی

آهای تویی که یاد و خاطره ات را در کوله ای ریخته ای

و از کوچه پس کوچه های ذهنم می‌گذری

در کوله ات را محکم تر ببند !!!

تمام کوچه پس کوچه های ذهنم پر شده از یاد و خاطره تو …

هر چقدر که جمعشان می کنم تمامی ندارند !!!

لااقل کمی آرام تر دور شو، تا گمشده هایت را پس بدهم

خاطراتت روی دوشم بد جور سنگینی می کنند !!!

از خانه بیرون می‌زنم، اما کجا امشب

شاید تو می‌خواهی مرا در کوچه‌ها امشب

پشت ستون سایه‌ها روی درخت شب‌

می‌جویم، اما نیستی در هیچ جا امشب‌

می‌دانم آری نیستی، اما نمی‌دانم

بیهوده می‌گردم به دنبالت چرا امشب؟

هر شب تو را بی جستجو می‌یافتم، اما

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی

به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی

ز تو دارم این غم خوش به جهان ازا ین چه خوشتر

تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی

چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین

به از این در تماشا که به روی من گشادی

تویی آن که خیزد از وی همه خرمی و سبزی

نظر کدام سروی؟ نفس کدام بادی؟

همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی

همه رنگی و نگاری مگر از بهار زادی

ز کدام ره رسیدی ز. کدام در گذشتی

که ندیده دیده رویت به درون دل فتادی

به سر بلندت‌ای سرو که در شب زمین‌کن

نفس سپیده داند که چه راست ایستادی

به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم

که نهفته با دل سایه چه در میان نهادی

بچه ها تاپیک زدم

بخونیدش

قشنگه متنش