آدم ها به همان سرعت که آمده اند، می روند
تنهایی ات را محکم بچسب
اینجا کسی به زانوهای در آغوش کشیده ات حسادت نمی کند
تنم را سپرده ام
به زخمْ کلماتی که در اغوش کشیده نمی شوند
اینگونه اموختم
مردن را
برای زیستن.
با واژه هایی انقدر عریان
در چشم هایمان
که قادرند
هجا به هجا مرگ بزایند
ما درد کشیدیم زندگی را
تا فهمیدیم
دهان آماس کردیمان
قادر به فریاد کشیدن ،نیست!
و پناهنده شدیم به کلمات!
آغازِ جاودانگی چنین است.
((سپیده ثابتیان))
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستتاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
2 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
