«شعر٧»

شاید تلفنت

عاشقانه تر از همیشه زنگ بزند

کسی با یک سلام

قبل از سپیدهء سال بعد

دیوانه ات کند

اسفند که عاشق شوی

تمام دروغ ها را باور می کنی

و دلت غنج می زند

این روزها که می گذرد  ،
هر روز
احساس می کنم که کسی در باد
فریاد می زند
احساس می کنم که مرا
از عمق جاده های مه آلود
یک آشنای دور صدا می زند.....

👤قیصر امین پور

استاد امین پور واقعا به به دارن 

نوش دیده 💕🌷

قلب دیوانه بهرحال خطا خواهد کرد
رفته‌ای، پشت سرت باز دعا خواهد کرد

شهزاده می شوی و می آیی و می بَری

همراه خود مرا دَم ِ صبح ِ سپیده ای

باز امشب ای ستاره تابان نیامدی

باز ای سپیده شب هجران نیامدی

لب تشنه ام از سپیده آبم بدهید

جامی ز زلال آفتابم بدهید

من پرسش سوزان حسینم یاران

با حنجره عشق جوابم بدهید

گاهی همهء زیبایی های آسمان

تنها می شوند و می ترسند

اما این ترس را به روی خودشان نمی آورند

تا زیبا بمانند!

تنهایی شان که فراوان شود

آنها با آن همه زیبایی

به کجا پناه می برند؟

ماه را می دانم!

ماه را

هرکجا که تو پناه بدهی

آسمانش آنجاست!

و پناهش می دهی

در آسمان پشت پیراهنت...

و پرنده ای اینجا بی تاب می شود

برای پرواز

با بال هایی جا مانده

در یک سقوط ناگهانی!

پس حسرت ماه نبودنش را می خورد

و وقتی که به یاد می آورد

روزی ماه را بوسیده بود

و هرکجا که ماه باشد

بوسهء او هم آنجاست

دلیلی پیدا می کند

برای غمگین نبودن!

ماه را می دانم...

پناهش می دهی

در جایی دور

در آنسوی مرز های شرم!

در آسمانی همیشه امن

تا زیبایی را نجات بدهی!

پرنده اما

با این همه تنهایی تاریک

چه کند؟!

او حق داشت

که به ماه غبطه می خورد

وقتی که بال نداشت

وقتی که تنها بود و بی آسمان

وقتی که من ، آن "پرنده" بودم...

ماه را می دانم

ماه را

هرکجا که تو پناه بدهی

آسمانش آنجاست

و بوسه های من هم آنجا...

اِرما📖♥        

عاشق، تَرکِ لبخند نمی‌کند...

لبخند، تذهیبِ زندگی‌ست..

و بوسه‌یی‌ست بر دست‌های نرمِ محبّت...

با لبخندهای کوتاه،

گهگاه،

این مُرَصّعِ زَر نِگار را

شفّافی ببخش...

یک عاشقانه ی آرام 💕

نادر ابراهیمی 

کتاب خیلی زیبایی هست پیشنهاد میکنم بخونید اگر نخوندین🍃

در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست

وز غم عشق تو در شهر چه غوغاست که نیست

گفتی از لعل من امروز تمنای تو چیست

در دلم زان لب شیرین چه تمناست که نیست

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد
تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد

نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها
که وصال هم بلای شب انتظار دارد

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

آن جوان بخت که می‌زد رقم خیر و قبول

بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد

ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

سلام عزیزم

نام تو مرا همیشه مست می‌کند

بهتر از شراب

بهتر از تمام شعرهای ناب

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

مرا امید بهبودی نماندست، ای خوش آن روزی
که می‌گفتم: علاج این دل بیمار می‌باید

بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را
نمی‌بایست زنجیری، ولی این بار می‌باید

صفایى بود دیشب

با خیالت خلوت ما را ،

ولى من باز پنهانى

تو را هم آرزو کردم …!

زندگی سوت قطاری است

که در خواب پُلی می پیچد

زندگی دیدن یک باغچه

از شیشهٔ مسدود هواپیماست

خبر رفتن موشک به فضا،

لمس تنهایی ماه،

فکر بوییدن گل در کره ای دیگر…