فقط چند دقیقه مکث!!!!!!!!!!!! پیشنهاد می کنم تا آخرش رو بخونید ........

بسا افرادی که به دنیا اعتماد کردند ، ناگهان مزه تلخ مصیبت را بدانها چشاندند و بسا صاحب اطمینانی که به خاک و خون کشید . چه انسانهای با عظمتی را که خوار و کوچک ساخت ، و بسا فخر فروشانی را که به خاک ذلت افکند . حکومت دنیا ناپایدار ، عیش و زندگانی آن تیره و تار ، گوارای ان شور ، و شیرینی آن تلخ ، غذای آن زهر ، و اسباب و وسائل آن پوسیده است . زنده آن در معرض مردن ، و تندرست آن گرفتار بیماری است حکومت آن بر باد رفته ، و عزیزان آن شکست خورده ، متاع آن نکبت آلود و پناه آورنده آن غارت زده خواهد بود آیا شما در جای گذشتگان خود به سر نمی برید که عمرشان از شما طولانی تر و آثارشان بادوام تر و آرزوهایشان درازتر و افرادشان بیشتر و لشکریانشان انبوه تر بودند؟ دنیا را چگونه پرستیدند و آن را چگونه بر خود گزیدند؟ و سپس از آن رخت بربستند و رفتند . بی توشه ای که آنان را برای رسیدن به منزلگاه کفایت کند ، و بی مرکبی که آنان را به منزلشان رساند . آیا شنیده اید که دنیا خود را فدای آنان کرده باشد ؟ یا به گونه ای یاریشان داده یا با آنان به نیکی به سر برده باشد؟ نه هرگز!! بلکه سختی و مشکلات دنیاچنان به آنها رسید که پوست و گوشتشان را درید ، با سختی آنها را سست و با مصیبت ها ذلیل و خوارشان کرد و بینی آنان را به خاک مالیدو لگد مال کردو گردش روزگار را بر ضد آنها برانگیخت . شما دیدید که دنیا آن کس را که برابر آن فروتنی کرد ، و آن را برگزید ، و بر همه چیز مقدم داشت ، که گویا جاودانه می ماند، نشناخت و روی خوش نشان نداد تا آن که از دنیا رفت! آیا جز گرسنگی توشه ای به آنها سپرد ؟ آیا جز در سختی فرودشان نیاورد؟ و آیا روشنی دنیا جز تاریکی ، و سرانجامش جز پشیمانی بود؟ آیا شما چنین دنیایی را بر همه چیز مقدم می دارید و بدان اطمینان می کنید؟ یا در آرزوی آن به سر می برید؟ پس دنیا بد خانه ای است برای کسی که خوشبین باشد ، و یا از خطرات آن نترسد. پس بدانید که آن را ترک می کنید و از آن رخت بر می بندید! و پند گیرید از آنها که گفتند:(( چه کسی از ما نیرومند تر است؟)) . سپس آنان را به گورهایشان سپردند ، بی آنکه سوارکاران شان خوانند ، و در قبرها فرود آوردند ، بی آنکه همسایگانشان نامند . از سطح زمین ، قبرها ، و از خاک کفن ها ، و از استخوان های پوسیده ، همسایگانی پدید آمدند که هیچ خواننده ای راپاسخ نمی دهند و هیچ ستمی را باز نمی دارند و نه به نوحه گری توجهی دارند . نه از باران خوشحال و نه از قحط سالی نومید می گردند . گرد هم قرار دارند و تنهایند ، همسایه یکدیگرند ، اما از هم دورند ، فاصله ای با هم ندارند ، ولی هیچگاه به دیدار یکدیگر نمی روند ، نزدیکان از هم دورند بردبارانی هستند که کینه ها از دل آنها رفته ، بی خبرانی که حسد در دلشان فرو مرده است . نه از زیان آنها ترسی و نه به دفاع آنها امیدی وجوددارد . درون زمین رابه جای سطح آن برای ماندن انتخاب کردند و خانه های تنگ و تاریک را به جای خانه های وسیع برگزیدند . به جای زندگی با خویشاوندان غربت را ، و به جای نور ظلمت را برگزیدند ، و به زمین بازگشتند ، چونان که در آغاز آن را پا برهنه و عریان ترک گفتند ، وبا اعمال خود به سوی زندگی جاویدان و خانه همیشگی کوچ کردند ، آن گونه که خدای سبحان فرمود : ((چنان که آفرینش را آغاز کردیم ، آن را بازمی گردانیم ، وعده ای بر ماست و همانا این کار را انجام خواهیم داد)) گزیده ای از خطبه 111 نهج البلاغه ( کلام امیرالمومنین علی علیه السلام )