«شعر۶»

روی به خاک می‌نهم گر تو هلاک می‌کنی؛
دست به بند می‌دهم گر تو اسیر می‌بری...

سعدی#  

تمام ترانه هایم ترنم یاد توست و تمام نفسهایم خلاصه در نفسهای توست

ای زلال تر از باران و پاکتر از آیینه به وجود پر مهر تو می بالم 

و تو را آنگونه که میخواهی دوست دارم 

ای مهربان - پرنده خیالم با یاد تو به اوج آسمانها پر خواهد گشود

و زیبایی ات را به رخ فرشتگان خواهد کشید 

تبسمی از تو مرا کافیست که  از هیچ به همه چیز برسم

منتظر لحظه ای هستم که دستانت را بگیرم

در چشمانت خیره شوم

دوستت دارم را بر لبانم جاری کنم

منتظر لحظه ای هستم که در کنارت بنشینم

سر رو شونه هایت بگذارم….از عشق تو…..

از داشتن تو…اشک شوق ریزم

من ز دنیا، تو را برگزیدم
رنج بی حد بپایت کشیدم
تا شود سبز، باغ امیدم
جان ز تن رفت و نیرو ز پایم

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو 

دست نمای خلق شد قامت چون هلال من... 

من پناهنده ام
به مرزهای تنت

⚪⚪⚪

روزی ما دوباره کبوتر های مان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری است
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل
افسانه یی ست
و قلب
برای زندگی بس است

مرا

تو

بی‌سببی

نیستی.

به‌راستی

صلتِ کدام قصیده‌ای

ای غزل؟

ستاره‌بارانِ جوابِ کدام سلامی

به آفتاب

از دریچه‌ی تاریک؟

کلام از نگاهِ تو شکل می‌بندد.

خوشا نظربازیا که تو آغاز می‌کنی!

به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی تا چند
تا چند ورق خواهد خورد؟

⚪⚪⚪

چه جالب است

ناز را می کشیم

آه را می کشیم

انتظار را می کشیم

فریاد را می کشیم

درد را می کشیم

ولی بعد از این همه سال …

آنقدر نقاش خوبی نشده ایم که بتوانیم

دست بکشیم

از هر آنچه که آزارمان می دهد

بالاﺧﺮﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ

ﺁﻥ ﺷﺐﻫﺎیی ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﻢ

ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ

ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﺕ

چقدﺭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻫﺴﺘﻢ

یکی تو آنلاینه به نام

@دلبررر  

میشناسینش؟؟؟😍😍😍

جهان دو نیم شد 

اندوه من     غیاب تو ...

⚪⚪⚪

میان ماندن و رفتن حکایتی کردیم
که آشکارا در پرده‌ ی کنایت رفت
مجال ما همه این تنگ مایه بود و دریغ
که مایه خود همه در وجه این حکایت رفت

⚪⚪⚪

کیستی که من اینگونه به اعتماد
نام خود را
با تو می گویم
نان شادی ام را با تو قسمت می کنم
به کنارت می نشینم و
بر زانوی تو اینچنین به خواب می روم
کیستی که من این گونه به جد
در دیار رویاهای خویش با تو
درنگ می کنم!

آرامشِ آغوش تو از چشمِ من انداخت؛
امنیتی کــــه بیمه هایِ معتبـــر دارند...

امید-صباغ-نو#  

اشعارِ کُهن نسبت به معاصرها؛ خیلی پخته تره...