«شعر۶»

همین کاربری بود

تا حالا تعلیق نشدم 

نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟

چو شادم می‌توانی داشت، غمگینم چرا داری؟

چه دلداری؟ که هر لحظه دلم از غم به جان آری

چه غم خواری؟ که هر ساعت تنم را در بلا داری

به کام دشمنم داری و گویی: دوست می‌دارم

چگونه دوستی باشد، که جانم در عنا داری؟

چه دانم؟ تا چه اجر آرم من مسکین بجای تو

که گر گردم هلاک از غم من مسکین، روا داری

بکن رحمی که مسکینم، ببخشایم که غمگینم

بمیرم گر چنین، دانم مرا از خود جدا داری

مرا گویی: مشو غمگین، که خوش دارم تو را روزی

چو می‌گردم هلاک از غم تو آنگه خوش مرا داری!

عراقی کیست تا لافد ز عشق تو؟ که در هر کو

میان خاک و خون غلتان چو او صد مبتلا داری

عراقی

💎♣️

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم ؟

 به طاقتی که ندارم کدام بار کشم . . . ؟

روزگارا...

تو اگر سخت به من می گیری !

با خبر باش ، که پژمردن من آسان نیست،

گر چه دلگیرتر از دیروزم،

گر چه فردای غم انگیز مرا می خواند،

لیک باور دارم دلخوریها کم نیست،

زندگی باید کرد ...

وقتی من کار خوبی می کنم؛ 

احساس خوبی دارم و وقتی کار

بدی می کنم؛ عذاب وجدان دارم، 

این دین من است...! 

آبراهام لینکلن 

کولی کنار آتش 

رقص شبانه ات کو؟ 

سیمین بهبهانی 

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا

گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب

سر سودای تو دارم غم سر نیست مرا

ز آب دیده که به صد خون دلش پروردم

هیچ حاصل به جز از خون جگر نیست مرا

بی رخت اشک همی بارم و گل می‌کارم

غیر از این کار کنون کار دگر نیست مرا

محنت زلف تو تا یافت ظفر بر دل من

بر مراد دل خود هیچ ظفر نیست مرا

بر سر زلف تو زانروی ظفر ممکن نیست

که تواناییی چون باد سحر نیست مرا

دل پروانه صفت گر چه پر و بال بسوخت

همچنان ز آتش عشق تو اثر نیست مرا

غم آن شمع که در سوز چنان بی خبرم

که گرم سر ببرند هیچ خبر نیست مرا

تا که آمد رخ زیبات به چشم خسرو

بر گل و لاله کنون میل نظر نیست مرا

امیر خسرو دهلوی

✒💎

دختر کنار پنجره تنها نشست و گفت

ای دختر بهار حسد می برم به تو

عطر و گل و ترانه و سر مستی ترا

با هر چه طالبی بخدا می خرم ز تو

بر شاخ نوجوان درختی شکوفه ای

با ناز می گشود دو چشمان بسته را

میشست کاکلی به لب آب نقره فام

آن بال های نازک زیبای خسته را

خورشید خنده کرد و ز امواج خنده اش

بر چهر روز روشنی دلکشی دوید

موجی سبک خزید و نسیمی به گوش او

رازی سرود و موج بنرمی از او رمید

خندید باغبان که سرانجام شد بهار

دیگر شکوفه کرده درختی که کاشتم

دختر شنید و گفت چه حاصل از این بهار

ای بس بهارها که بهاری نداشتم

خورشید تشنه کام در آن سوی آسمان

گویی میان مجمری از خون نشسته بود

می رفت روز و خیره در اندیشه ای غریب

دختر کنار پنجره محزون نشسته بود

هر آنکس عاشق است از جان نترسد

یقیــــن از بند و از زنـــدان نترســـد 


دل عـــاشـــــق بــود گــــرگ گرســـنـه

که گرگ از هی هی چوپان نترسد

دلا ياران سه قسمند ار بداني

زباني اند و ناني اند و جاني

به ناني نان بده از در برانش

محبت كن به ياران زباني

وليكن يار جاني را نگه دار

به جانش جان بده تا مي تواني

بر ماسه‌ها نوشتم :

دریای هستی من

از عشق توست سرشار

این را به یاد بسپار

بر ماسه‌ها نوشتی :

ای همزبان دیرین

این آرزوی پاکیست

اما به باد بسپار

آن شب

در آن دربند بی کران 

چراغ ها همه خاموش بودند... 

تنها نور چراغی می سوخت، 

و آن چراغ شاعری بود، 

نشسته

 بر بالین زخم بیدار مانده ی شعری... 

شیرکو بیکس 

شب هنگام باز می آیم

تا به رویا دیدارت کنم 

کسی نخواهد دید

کسی نخواهد پرسید 

خاطر آسوده دار 

و در را باز بگذار! 

شاعر گمنام ژاپنی 

برگردان :احمد شاملو

من سکوت خویش را گم کرده‌ام

لاجرم در این هیاهو گم شدم

من که خود افسانه می‌پرداختم

عاقبت افسانه مردم شدم

ای سکوت ای مادر فریادها

ساز جانم ازتو پر آوازه بود

تا در آغوش تو راهی داشتم

چون شراب کهنه شعرم تازه بود

در پناهت برگ وبار من شکفت

تو مرا بردی به شهر یادها

من ندیدم خوش تر از جادوی تو

ای سکوت ای مادر فریادها

گم شدم در این هیاهو گم شدم

توکجایی تا بگیری داد من؟

گر سکوت خویش را می‌داشتم

زندگی پر بود از فریاد من

فریدون_مشیری#  

شامگاهان

به اتاقش رفتم 

خفته بود 

با ماه برافروخته در پنجره اش 

بر افراشته ی آسمان آویخته بر بسترش 

انار هایش افتاده بر دو سو 

آرام 

مثل اب در کاسه 

و زندگی اش ایستاده بود در خواب. 

ایوان بونین 

برگردان :سهند آقایی 

پروانهٔ فخام زاده