این بیت شعر امروز ذهنمو درگیر کرد از حضرت مولانا
این جهان کوه است و فعل ما ندا سوی ما آید نداها را صدا
در ببندید و بگویید که من
جز او از همه کس بگسستم
کس اگر گفت چرا؟ باکم نیست
فاش گویید که عاشق هستم...
شده دلتنگ شوی چاده نیابی جز اشک؟!
من ب این چاره بیچاره دچارم هرشب
الا ای آهوی وحشی کجایی .مرا باتوست چندین آشنایی ........دو تنها و دو سرگردان دو بی کس...دّد و دامت کمین از پیش و از پس...بیا تا حال یکدیگر بدانیم..مراد هم بجوییم ار توانیم...چنینم هست یاد از پیر دانا..فراموشم نشد هرگز همانا..که روزی رهروی در سرزمینی ..ب لطفش گفت رندی ره نشینی..ک ای سالک چه در انبانه داری . بیا دامی بنه گر دانه داری . جوابش داد کآری دام دارم ..ولی سیمرغ می باید شکارم 🌺🌺🌹🙋🏻♂️
این بیت شعر هم از خودمه
دریغ از دل که داند راز و من در عقل می جویم
خدایا عقل را از من بگیر و دل بر افشانم
بی همگان بسرشود بی توبسر نمیشود
داغ تودارد این دلم جای دگر نمیشود
دیده عقل مست توچرخه چرخ پست تو
گوش طرب به دست تو بی توبسر نمیشود
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
