«شعر4»

گاهی چنان بدم كه مبادا ببینیم

حتی اگر به دیده رویا ببینیم

من صورتم كه به شعرم شبیه نیست

بر این گمان مباش كه زیبا ببینم

شاعر شنیدنی ست ولی میل، میل توست

آماده ای كه بشنوی ام یا ببینیم

این واژه ها صراحت تنهایی من اند

با این همه مخواه كه تنها ببینیم

مبهوت می شوی اگر از روزن ات شبی

بی خویش در سماع غزل ها ببینیم

یك قطره ام و گاه چنان موج می زنم

در خود، كه ناگزیری دریا ببینیم

شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست

اما تو با چراغ بیا تا ببینیم

محمدعلی بهمنی

پنـج شنبه ها

دلم جوري میشود

نه پاي پنجره می‌نشیند

ڪه تو را تماشا ڪند

نه روي طاقچه

ڪه حافظ را ...

عجیب

هوای  دلم جمعه اي شده

بابک جلالی🍀

عصرگرم مردادماه برشماعزيزان دلچسب❤🍉

جسارتا ذکر نام شاعر فراموش نشود  

تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست

غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست

اسیر گریهٔ بی‌اختیار خویشتنم

فغان که در کف من اختیار باید و نیست

چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست

چو صبحدم نفسم بی‌غبار باید و نیست

مرا ز بادهٔ نوشین نمی‌گشاید دل

که می به گرمی آغوش یار باید و نیست

درون آتش از آنم که آتشین گل من

مرا چو پارهٔ دل در کنار باید و نیست

به سردمهری باد خزان نباید و هست

به فیض‌بخشی ابر بهار باید و نیست

چگونه لاف محبت زنی که از غم عشق

تو را چو لاله دلی داغدار باید و نیست

کجا به صحبت پاکان رسی که دیدهٔ تو

به سان شبنم گل اشکبار باید و نیست

رهی به شام جدایی چه طاقتیست مرا

که روز وصل دلم را قرار باید و نیست

رهی معیری

نردبان این جهان ما و منی‌ست

عاقبت این نردبان افتادنی‌ست

لاجرم هر کس که بالاتر نشست

استخوانش سخت‌تر خواهد شکست

مولانای جان❤

اگر بتوانم دلی را از شکستن باز دارم،

بیهوده نزیسته ام.

اگر بتوانم رنجی را بکاهم،

یا دردی را مرهم نهم

یا مرغکی رنجور را

به آشیانه باز آورم،

حاشا حاشا، که بیهوده نزیسته ام.

امیلی دیکنسون🍀

ای فصل باباران ما    برریز بر یاران ما

چون اشک غمخواران ما    در هجر دلداران ما

ای چشم ابر این اشک‌ها      می‌ریز همچون مشک‌ها

زیرا که داری رشک‌ها    بر ماه رخساران ما

این ابر را گریان نگر    وان باغ را خندان نگر

کز لابه و گریه پدر    رستند بیماران ما

ابر گران چون داد حق    از بهر لب خشکان ما

رطل گران هم حق دهد    بهر سبکساران ما

بر خاک و دشت بی‌نوا    گوهرفشان کرد آسمان

زین بی‌نوایی می‌کشند    از عشق طراران ما

این ابر چون یعقوب من    وان گل چو یوسف در چمن

بشکفته روی یوسفان    از اشک افشاران ما

یک قطره‌اش گوهر شود    یک قطره‌اش عبهر شود

وز مال و نعمت پر شود    کف‌های کف خاران ما

باغ و گلستان ملی    اشکوفه می‌کردند دی

زیرا که بر ریق از پگه    خوردند خماران ما

بربند لب همچون صدف    مستی میا در پیش صف

تا باز آیند این طرف    از غیب هشیاران ما

مولانا

به صید خاطرم هر لحظه صیادی کمین گیرد

کمان ابرو ترا صیدم که در صیادی استادی

چه شورانگیز پیکرها نگارد کلک مشکینت

الا ای خسرو شیرین که خود بی تیشه فرهادی

شهریار❤

از دوست به هر چیز چرا بایدت آزَرد

کین عیش چنین باشد: گه شادی و گه درد

گر خوار کند مهتر، خواری نکند عیب

چون باز نوازد، شود آن داغ جفا سرد

صد نیک به یک بد نتوان کرد فراموش

گر خار بر اندیشی، خرما نتوان خَورد

او خشم همی گیرد، تو عذر همی خواه

هر روز به نو یار دگر می‌نتوان نکرد

ابوسعید ابی الخیر

😅😅😅

عشق او باز اندر آوردم به بند
کوشش بسیار نامد سودمند

عشق دریایی کرانه ناپدید
کی توان کردن شنا ای هوشمند

عشق را خواهی که تا پایان بَری؟
بس که بپسندید باید ناپسند!

زشت باید دید و انگارید خوب
زهر باید خورد و انگارید قند

توسنی کردم ندانستم همی
کز کشیدن تنگتر گردد کمند

رابعه کعب قزداری

توضیح اینکه رابعه بنت کعب (شاعره قرن چهارم) عاشق غلام برادرش بکتاش شد و به این دلیل به دست برادرش کشته شد.