جان و جهان! دوش کجا بودهای؟
نِی غلطم، در دل ما بودهای!
دوش ز هجر تو جفا دیدهام
ای که تو سلطان وفا بودهای...
آه که من دوش چه سان بودهام!
آه که تو دوش کِهرا بودهای!
رَشک برم کاش قبا بودمی
چونکه در آغوش قبا بودهای...
زَهره ندارم که بگویم تو را
بی منِ بیچاره چرا بودهای؟
یار سبکروح! به وقت گریز
تیزتر از باد صبا بودهای
بیتو مرا رنج و بلا بند کرد
باش که تو بند بلا بودهای
رنگ رخ خوب تو آخِر گواست
در حرم لطف خدا بودهای
رنگ تو داری، که زِ رنگ جهان
پاکی، و همرنگ بقا بودهای
آینهٔ رنگ تو عکس کَسیست
تو ز همه رنگ جدا بودهای
مولانا
تمام مردان این شهر شاعرند !
باور کن !!
حالا یکی شعر می نویسد ،
یکی نشانی تمام گل فروشی ها را می داند ،
یکی از سر کار زنگ می زند ،
و یکی هم
لابلای خرید های روزانه
یک کرم مرطوب کننده دست می خرد !
تمام مردان این شهر شاعرند ،
و می دانند
زیباترین شعری که تاکنون
یک مرد سروده است ،
خنده یک زن است ...
مرا هزار امید است و هر هزار تویی!
شروع شادی و پایان انتظار تویی
بهارها که ز عمرم گذشت و بیتو گذشت
چه بود غیر خزانها اگر بهار تویی
دلم ز هرچه به غیر از تو بود خالی ماند
در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی
شهاب زودگذر لحظههای بوالهوسی است
ستارهای که بخندد به شام تار تویی
جهانیان همه گر تشنگان خون مناند
چه باک زانهمه دشمن چو دوستدار تویی
دلم صراحی لبریز آرزومندی است
مرا هزار امید است و هر هزار تویی
سیمین بهبهانی
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
11 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
