«شعر ٣»

در و دیوار دنیا رنگی است؛ رنگ عشق...

خدا جهان را رنگ کرده است؛ رنگ عشق...

و این رنگ همیشه تازه است و هرگز خشک نخواهد شد.

از هر طرف که بگذری 

لباست به گوشه ای خواهد گرفت و رنگی خواهی شد.

اما کاش چندان هم محتاط نباشی؛ 

شاد باش و بی پروا بگذر، 

که خدا کسی را دوست تر دارد که لباسش رنگی‌تر است..❤❤

 خسته بر شنزار سینه ام خم می شوم 

 این کودک از زمان تولد تاکنون 

     نخوابیده است...

👌👌👌

فن تتلی؟

ما همیشه یه چند ثانیه دیر رسیدیم گشنه ولی یجور دیدیمون که انگار سیر سیریم
ما همیشه سر پایین ولی پیرِ پیریم تو جوونی پسی خوری وسط بگیر بگیری

دموکراسی ؟ 

آری حتما... 

اما با زنی دیوانه چون من 

چه می کنی 

که پیاپی 

به دیکتاتوی عشق تو 

رای می دهد؟!... 🌻 

در انسان، همیشه یک صندلی خالی‌ست

تو با دردهایی که نیمه‌شب تیر می‌کشند تنهایی...

می‌گفت:

ببین من آدم دروغ و دغل بافتن نیستم...

نمیگم تو اولیمی، بودن!

قبلِ تو خیلیا بودن، همه شونم وقتی اومدن گمون می‌کردم عشقن، کنارشونم بدک نبود حالم، می گفتم، می‌شنیدم، روزگار می‌گذروندم خلاصه...

نبودناشونم یه چند صباحی حالمو بد می‌کرد اما هرچی بود می‌گذشت!

اما تو نبودنات نمی‌گذره...

تو نبودنات حالمو بد نمی‌کنه، می‌کُشه فقط!

من با خیلیا خندیدم، اما فقط برا توئه که چشمام تر می‌شه، فقط رفتن توئه که به گریه م میندازه حتی فکر و خیالش!

ببین من دروغ نیست توو کارم،

تو اولیم نبودی...

اما به جون مادرم قسم، آخریمی!🥀🥀🥀

چگونه شب هنگام به سوی تو 

به پرواز درآیم 

تا به خوابت شبیخون بزنم 

چگونه جنگل را به تن کنم و 

پنجره ات را با درختان 

تصرف کنم و به تو بگویم

دوستت دارم... 

خوانده بودم از محبت خار هم گل می‌شود

شد ولی دستی به غیر از من گلابش را گرفت

❤❤❤

تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی
اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

ای باد سبک سار مرا بگذر و بگذار
هشدار که آرامش ما را نخراشی

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم
اندوه بزرگی ست چه باشی، چه نباشی

ستاره های سربی فانوسکای خاموش

منو هجوم گریه از یاد تو فرامــــوش

تو بال و پر گرفتی به چیدن ستاره

دادی منو به خاک این غربت دوباره

دقیقه های بی تو پرنده های خستن

آیینه های خالی دروازه های بستن

اگه نرفته بودی جاده پر از ترانه

کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی برد

پرنده پر نمی سوخت آیینه چین نمی خورد

اگه نرفته بودی و اگه نرفته بودی …

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه

با من نبودن تو یعنی وفور گریه

از تو به آیینه گفتم از تو به شب رسیدم

نوشتمت رو گلبرگ تورو نفس کشیدم

از رفتن تو گفتم ستاره دربه در شد

شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد

سبز شو مثل برگ های لجوج

توی تهران ِ تا ابد دودی

فکر کن من، توام!... تو، من هستی...

درک کن عاشق جنون بودی!

قایمم کن ته ِ عروسک هات

شهر، آدم بزرگ هم دارد

زوزه سر کن به شوق همراهیم

بیشه جز موش، گرگ هم دارد!

حجت اشرف زاده این شعرو به زیبایی تمام خوندنش گوش بدید حتما دوست عزیز🌷🌷