«شعر ٣»

نبینم غمتو😍💗😋

به کشت خاطرم جز غم نروید
به باغم جز گل ماتم نروید
به صحرای دل بی‌حاصل ما
گیاه ناامیدی هم نروید
به دشت افتاده مجنون، زار و دلتنگ
چو سیل آورده چوبی در بن سنگ
به شب از آتش آه شرربار
نمایان بود در دامان کوهسار
به ما گفتی صبوری کن، صبوری
صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
خدا را ساربان، آهسته می‌ران
که ما وامانده این قافلستم
تو دوری از برم، دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست

خب اگه انرژی گرفتین دیگه برم😁😂✋🏻🍊

🌼😃

سخت ترین چیز در زندگی این هست که
ببینی کسی که عاشقش هستی
کس دیگه ای رو دوست داره …!

wow!  

ای شب جدايی که چون روزم سياهی ای شب
کن شتابی آخر ز جان من چه خواهی ای شب؟
نشان زلف دلبری، ز بخت من سيه تری، بلا و غم سراسری
تيره همچون آهی امشب
کنی به هجر يار من، حديث روزگار من، بری ز کف قرار من
جانم از غم کاهي ای شب
تا که از آن گل دور افتادم خنده و شادی رفت از يادم
سيه شد روزم
بی مه رويش دمي نياسودم به سيل اشکم، گواهی اي شب
او شب چون گل نهد ز مستي بر بالين سر من دور از او، کنم ز اشک خود بالين را تر
خون دل از بس خورم بي او، محنت و خواري بردم بي او مردم بی او
بی رخ آن گل دلم به جان آمد دگر از جانم چه خواهی ای شب

خوشحالم و قدردان ؛

برای تمام اتفاقات و آدم های خوبِ زندگی ام ، برای همین نفسِ آرامی که می کشم ، برای نور ، برای برگ ، برای آفتاب ...

خوشحالم که فرصت زیستن ، تکاپو و آموختن دارم ؛ زیستن برای آرامش ، تکاپو برای بهتر شدن و آموختنِ مسیرها و چیزهای تازه ...

خوشحالم که هستم ، نفس می کشم ، خورشید را می بینم و احساساتِ سبزِ برگ را در آغوش می گیرم .

تو خوشبخت ترینی ؛ وقتی که دقت و جسارتِ حضور داشته باشی ،

که با حرکتِ آرامِ ابرها ، به وجد بیایی و مشتاق باشی برای تماشای عبور شاپرک ها و درخشش شب تاب ها ، برای فرار از انهدام سایه ها ... و نوازشِ دستانِ افسونگر آفتاب ...

بودن در این گذار ؛ غنیمت است ، حضور ؛ لذت بخش ... و جهان ؛ با تمام جزئیات ، زیبا ...

نرگس_صرافیان_طوفان‌

آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم

بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سردمهری بین که هر کس بر آتشم آبی نزد

گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمع

لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب

سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج اشک

شوربهتی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع و گل هم هر کدام شعله ای در آتشند

در میان پکبازان من نه تنها سوختم

جان پک من رهی خورشید عالمتاب بود

رفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم

انتظار
زیباترین نقاشی دنیاست
وقتی حاصل تصویرش
تو باشی …

دارا جهان ندارد، سارا زبان ندارد
بابا ستاره‌ای در هفت آسمان ندارد

کارون ز چشمه خشکید البرز لب فرو بست
حتی دل دماوند، آتش فشان ندارد

دیو سیاه دربند آسان رهید و بگریخت
رستم در این هیاهو گرز گران ندارد

روز وداع خورشید، زاینده‌رود خشکید
زیرا دل سپاهان، نقش جهان ندارد

بر نام پارس دریا نامی دگر نهادند
گویی که آرش ما تیر و کمان ندارد

دریای مازنی‌ها بر کام دیگران شد
نادر ز خاک برخیز میهن جوان ندارد

دارا! کجای کاری دزدان سرزمینت
بر بیستون نویسند دارا جهان ندارد

آییم به دادخواهی فریادمان بلند است
اما چه سود، اینجا نوشیروان ندارد

سرخ و سپید و سبز است این بیرق کیانی
اما صد آه و افسوس شیر ژیان ندارد

کو آن حکیم توسی شهنامه‌ای سراید
شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد

هرگز نخواب کوروش ای مهرآریایی
بی نام تو، وطن نیز نام و نشان ندارد

تو را هیچ گاه آرزو نخواهم کرد !
تو را لحظه ای خواهم پذیرفت که خودت بیایی
نه با آرزوی من …

دوست داشتن تو  

نه فعل ماضی ست

نه یک حال ساده!

دوست داشتنت

تنها نسخه‌ایست که قلبم  

برای ادامه این زندگی تجویز کرده است!