«شعر ٢»

یاد تو می وزد ولی بی خبرم ز جای تو 

کز همه سوی می رسد نکهت آشنای تو 

غنچه طرب فزون کند جامه ز تن برون کند 

سر بکشد نسیم اگر جرعه ای از هوای تو 

عمر منی به مختصر چون که ز من نبود اثر 

زنده نمی شدم اگر از دم جان فزای تو 

گرچه تو دوری از برم همره خویش می برم

شب همه شب به بسترم یاد تو را به جای تو 

با تو به اوج می رسد معنی دوست داشتن 

سوی کمال می رود عشق به اقتضای تو 

عشق اگر نمی درد پرده ی حایل از خرد 

عقل چگونه می برد پی به لطیفه های تو 

خواجه که وام می دهد لطف تمام می دهد 

حسن ختام می دهد شعر مرا برای تو 

" خاک درت بهشت من مهر رخت سرشت من"

عشق تو سرنوشت من راحت من رضای تو 

                   "تاب بنفشه می دهد طره ی مشک سای تو"

                             حسین منزوی 

چقدر خوب بود این

گاهی دلسردی الکی قشنگ ترین حس دنیاست..

همین تلقین هایی برای فراموشی!

همین خنده های تلخ برای شاد جلوه دادن!

همین به دروغ خوب بودن ها!

باور کن گاهی باید عادی جلوه داد که همچی خوب میگذرد 

گاهی هیچ چیز بر وقف مراد نیست اما به ظاهر همچی رو به روال است..

همین گاهی ها است که زندگی را به دروغ،خوب می سازد..🍁🍁

🌠😉

من کسی جان میدهد هر شب

با خاطراتی سرد و تکراری

دیوانه جان کی میشود اصلا

از حال و روزم دست برداری .. ؟

من از تو و این زندگی سیرم

بر باد دادم آشیانم را

میخواستم پَر وا کنی در من

آبی ندیدی آسمـانم را ...

⚘🌿⚘

خود را بہ ڪہ بسپارم

وقتے ڪہ دلم تنگ است

پیدا نکنم همدل

دلها همہ از سنگ است

گویا ڪہ در این وادے

از عشق نشانے نیست

گر هست یکے عاشق

آلوده بہ صد رنگ است

من و عشق و دل دیوانه بساطی داریم

عقل هی فلسفه می‌بافد و ما می‌خندیم

-وحشی بافقی

راستشو بخواین جواب منطقی ندارم بدم 

فقط خیییییلی عصبیم... 

درسکوتی که دلت دست دعا باز نمود،

یاد ما باش که محتاج دعائیم هنوز

☹☹☹

بابا گفت: فقط یک گناه وجود دارد. آن هم دزدی است. هر گناه دیگر هم نوعی دزدی است. می فهمی چه می‌گویم؟

مأیوسانه آرزو کردم کاش می‌فهمیدم و گفتم: نه، باباجون! 

بابا گفت: اگر مردی را بکشی یک زندگی را می‌دزدی. حق زنش را از داشتن شوهر می‌دزدی. حق بچه هایش را از داشتن پدر می‌دزدی. وقتی دروغ می‌گویی حق کسی را از دانستن حقیقت می‌دزدی. وقتی تقلب می‌کنی حق را از انصاف می‌دزدی. می فهمی؟

بادبادک باز

خالد حسینی

می‌خواهمش در این شب تنهایی

با دیدگان گمشده در دیدار

با درد، درد ساکت زیبایی

سرشار، از تمامی خود سرشار

فروغ فرخزاد❤

دوستت دارم

به زیبایی شکوفه ای

به لطافت باران

فصلهارا با تو قدم میزنم

به بهار میرسم

کنارش میمانم

باتو پرواز را میاموزم

مرا به اغوشت ببر

به پهنای ابرها

به شاخه درختان بهار

امید را به من بده

بی قرارتم تنها قرار من

گرفته دلم ، کجایی که آرامم کنی ، کجایی که این غم یخ زده را در دلم آب کنی

گرفته دلم ، کجایی که به درد دلهایم گوش کنی ، کجایی که مرا با بوسه هایت گرم کنی...

نیستی و من در حسرت این لحظه ها نشسته ام ، نیستی و من بیشتر از همیشه خسته ام

 در لا به لای برگهای زندگی ، نیست برگی که از تو ننوشته باشم ،

  نیست روزی که از تو نگفته باشم

 امروز آمد و از تو گفتم ،نبودی و اشک از چشمانم ریخت و در همان گوشه نشستم ،

  دلم خالی نشد و گرفته دلم ، کجایی که دلم به سراغت بیاید گلم؟

نیستی و حتی سراغی از دلم نمیگیری ، یک روز نباشم که تو مثل من نمیمیری....

 نمیبینی چشمهایم را ، نمیمانی تا دلم را ، به نقطه خوشبختی برسانی ،

مرا به جایی آرام بکشانی تا خیالم راحت باشد از اینکه همیشه تو را خواهم داشت

نمیخواهی دلم را ، نمیدانی راز درونم را ، نمیگذاری تا مثل گذشته دلم تنها به تو خوش باشد ، 

شاید..  

مادربزرگم می‌گوید «وقتی از دوستی عصبانی هستی، آن‌قدر عصبانی که فکرهای زشت به کله‌ات می‌زند، آن‌قدر عصبانی که می‌خواهی سر به تنش نباشد، به چیزهای مثبتش فکر کن، به حرف‌های قشنگش فکر کن و ببین اصلا چرا دوستش داشته‌ای !»