من بودم نمیدادم. یا انقدر تند جواب نمیدادم که در نهایت مادرشوهرم منو شماتت کنه و آدم بده بشم...اگه میخواستم جواب بدم میگفتم اگه همه ی عالم هم فقط دختر به دنیا بیارن، باز هم دختر من عزیزترینم خواهد بود و شکر خدا تو دوره ای به دنیا نیومدم که صرفِ یک جنسیت ناراحت یا خوشحالم کنه...
من تو زندگی خودم بین سکوت و اینطوری جواب دادن سعی میکنم تعادل برقرار کنم و با اینکه کوچیکترین عضو خانواده همسرم هستم و خانواده ی همسرم خیلی اهل تیکه انداختن هستن، الان دیگه به مرور و بعد گذشت 3سال ازدواجمون، یه جوری شده که جرات ندارن بهم بی احترامی کنن... منم تو اوج ناراحتی هم حتی کوچکترین بی احترامی هم نمیکنم واسه همین کسی هم نمیتونه اعتراض کنه و فقط دهنشون بسته میشه...
نظر منو خواستین و من میگم آدم یا جواب نباید بده یا یه جوری جواب بده که اگه شخص سومی اومد وسط (حتی اگه جانب دار بود) ، نتونه از اون جمله هیچی بر علیه آدم در بیاره.